Wervelend handbal niet genoeg voor wereldkampioenschap.

Olympische Spelen binnen handbereik?

Wat jammer dat het toernooi eindigde in een teleurstelling. Toch hoop ik dat de handbalvrouwen van bondscoach Henk Groener zich vooral het plezier herinneren. Het plezier dat ze zelf moeten hebben gehad tijdens dit wereldkampioenschap in Denemarken. En anders wel het plezier dat ze sportgekke Nederland hebben bezorgd met hun vaak wervelende spel. Gelukkig heb ik thuis een abonnement bij de provider die de wedstrijden live op tv bracht en ik moet u bekennen dat ik, van huis uit toch echt geen handbalkenner, vaak op het puntje van mijn stoel zat. En wat hoop ik dat doelvrouw Tess Wester gauw over haar mindere eerste helft in de finale heen was, want wat heeft ze een fantastisch toernooi gekeept. De ene spectaculaire redding na de andere perste ze er uit en daarmee was ze vaak een extra steun in de rug van een verdediging die zo-wie-zo stond als een huis.

Knock-ronde

In de poulewedstrijden was al duidelijk dat dit Oranje handbalteam tot grote dingen in staat was. En naarmate het toernooi vorderde werd steeds meer duidelijk dat de ploeg zelf grote plannen had. In de knock-out ronde werd Servië aan de zegekar gebonden en toen wachtte in de kwartfinale het topland Frankrijk. Met 28-25 werd de ploeg die in het bezit is van drie zilveren medailles, behaald op mondiale handbaltoernooien, en die in 2003 zelfs nog wereldkampioen was, verslagen door een Nederlands handbalteam dat ondertussen in een soort flow terecht was gekomen.

Slot op de deur.

In het veld werden de vrouwen aangejaagd door types als Yvette Broch en Estavana Polman. De echte uitblinkster en ondertussen publiekslieveling was keepster Tess Wester die met een aantal fenomenale reddingen liet zien dat ze ondanks haar 22 jaren al een doelvrouw is van wereldformaat. Degenen die het op tv konden meemaken zagen hoe Wester in de eindfase van de wedstrijd de reusachtige Francaise Niombla het scoren belette in een één tegen één situatie. Tess Wester als een soort slot op de deur, zo ongelooflijk fanatiek maar nooit de weg kwijt. Tegen Frankrijk werd ze ‘speelster van de wedstrijd’! Tot op dat moment tijdens het toernooi had ze zo ongeveer 50% van de schoten op haar doel gekeerd. Ongekend.

Kijk nog eens naar de samenvatting van die wedstrijd tegen Frankrijk:

https://youtu.be/9lzC1uRSjNc?t=17

En wat mooi om te zien hoe de hele ploeg in een soort van roes terecht was gekomen. Deed me denken aan de volleybalvrouwen die afgelopen zomer in een kolkend Ahoy de zilveren medaille wonnen bij hun Europees kampioenschap. Ook dat team was gaandeweg het toernooi in een vergelijkbare flow terechtgekomen. De handbalvrouwen liepen zo’n beetje over van geluk toen ze via Frankrijk de halve finales bereikten en daardoor ook nog eens verzekerd waren van deelname aan het Olympisch kwalificatietoernooi begin volgend jaar.

Finale op een WK.

In die halve eindstrijd werd voor de tweede keer tijdens het toernooi gewonnen van Polen. In de poulefase was Oranje al de sterkste geweest met 31-20 en ook in die halve finale lukte het Nederland om de Poolse vrouwen aan de kant te zetten. En zo stonden de Nederlandse handbalvrouwen voor het eerst in de geschiedenis van hun sport in een finale op een wereldkampioenschap. Tegenstander was het geduchte Noorwegen dat in die finale tegen Nederland liet zien dat het spelen van zo’n eindduel geleerd moet worden. Was Oranje te vroeg tevreden geweest? Had het toernooi dan toch net iets te lang geduurd?

Angstgegner

Feit is dat de meiden van bondscoach Groener de eerste helft niet in de buurt kwamen van de vorm die ze de afgelopen weken hadden laten zien. Of toch gewoon zenuwen? Het zal zeker een leerzame eerste helft van een wedstrijd zijn geweest. Gelukkig konden de meiden en hun coach de koppen in de rust even bij elkaar steken en kon het team een afgang voorkomen. Mooi om te zien dat de groep de rug rechtte en na de rust toch weer in haar spel kwam. Oranje kwam terug tot op vijf doelpunten maar daarna maakte Noorwegen het karwei af.

Trotse Groener.

Coach Groener had zijn meiden tot op het laatst zien knokken en was dan ook ongelooflijk trots. Een geweldig toernooi gespeeld en waarschijnlijk Nederland warm gemaakt voor de handbalsport. Bij de coach overheerste na afloop van het toernooi een gevoel van geluk en trots. Jarenlang samengewerkt en hier naar toe geknokt. En dan zo’n toernooi spelen. Toch wilde hij dat het team alle credits kreeg. Het is hun prestatie en zij zijn de eigenaren van hun succes. Als coach help je alleen maar om hun ambitie na te streven. Het handbaldier Groener, ooit 519 doelpunten in 208 interlands voor Oranje, bepaalde niet alleen de tactiek. Hij maakte vooral een eenheid van de ploeg. Op een paar momenten tijdens het toernooi was hij dan ook best een beetje geëmotioneerd en zelfs verbouwereerd geweest door de prestaties van zijn handbalvrouwen.

Deze ploeg moet gewoon Rio halen.

Een van de architecten binnen de lijnen en aanjager op het middenveld is Nycke Groot. Samen met Abbing, Wester en Polman vormde ze ook tijdens dit wereldkampioenschap het geraamte van de ploeg. Groot geeft leiding aan de verdediging en is altijd betrokken bij de opbouw, waar ze een onmisbare schakel vormt. Maar ook zij kon niet voorkomen dat Noorwegen in de eerste helft van de finale een groot gat sloeg. Groot had het gevoel dat zij en haar team dichtklapten en de meiden konden de rem even niet vinden. Een keiharde les en een ervaring die de dames mee zullen nemen naar hopelijk volgende hoogtepunten. Even balen na afloop maar daarna met een lach op het gezicht en een trots gevoel door de fans verwelkomd worden op Schiphol.

Draad weer oppakken

Nagenieten. De draad weer oppakken. Terug naar je club en je competitie. Ook nog eens terugdenken waarschijnlijk aan die prachtige finaleplaats op het WK. Een finaleplaats die goed genoeg is voor deelname aan een Olympisch Kwalificatie Toernooi eind maart 2016, waarin Oranje Japan, Tunesië en Frankrijk ontmoet en waar de nummers één en twee zich plaatsen voor de Spelen in Rio. Bondscoach Groener weet het zeker: we gaan het halen!