Van der Breggen wielrenster van het jaar.

Uitverkiezing Tom Dumoulin dit jaar onomstreden.

De afgelopen negen jaar werd ons vaderlandse wielrennen bij de vrouwen gedomineerd door Marianne Vos en ook negen keer op rij was ze uitgeroepen tot Wielrenster van het Jaar. Maar de prijzenveelvraat heeft een groot deel van 2014 ziek en geblesseerd thuis gezeten en daarom kregen andere vrouwen uit het circuit dit jaar de kans om zich te profileren. Zodoende was er meer aandacht voor andere genomineerden voor de Gerrit Schulte Trofee. Daaronder Kirsten Wild, Ellen van Dijk, Anna van der Breggen en Lucinda Brand.

Wielergala.

Maar dit jaar was het Anna van der Breggen die de prijs in ontvangst mocht nemen. De Hasseltse kreeg de onderscheiding uitgereikt tijdens het nationaal wielergala dat zoals gebruikelijk in Den Bosch werd gehouden. Mooi om te zien dat met van der Breggen en de andere genomineerden ons land meer topwielrensters in huis heeft dan alleen Vos. Anna van der Breggen stak er bovenuit in 2015 met haar schitterende overwinningen in de Waalse Pijl en de Giro Rosa. De zilveren medailles bij het wereldkampioenschap tijdrijden en ook bij het WK op de weg in Richmond lieten de hele wereld zien dat ze er bij hoort.

Voor van der Breggen is de uitverkiezing dan ook iets heel groots. Na het winnen van al die mooie wedstrijden is deze trofee een echte beloning. Het is voor haar de kroon op een fantastisch seizoen, zo liet ze weten vanuit Zuid-Afrika, waar ze midden in een trainingsstage zit.

Vizier op Rio.

De 25-jarige van der Breggen wil natuurlijk niet tot op hoge leeftijd wielrennen en beseft dat wielrensters doorgaans tussen hun 25e en 30e op hun top zijn.Daarom is haar vizier helemaal gericht op de Olympische Spelen in Rio in 2016. Ze hoopt dat ze samen met Marianne Vos volgend jaar in Brazilië voor de prijzen kan gaan en wie er dan op dat moment de sterkste is die moet dan maar winnen. Om optimaal voorbereid te zijn wil ze in het voorjaar van 2016 al in vorm zijn en dus slaat ze het veldrijden deze winter een keer over. Ergens moet je toch je rust pakken, zo redeneert ze verstandig.

Dumoulin.

Toen Tom Dumoulin vorig jaar om deze tijd de Gerrit Schulte Trofee kreeg uitgereikt was daar nogal discussie over. Ook voor de renner zelf kwam het als een volslagen verrassing. Echt een grote bekende was hij buiten de Nederlandse wielerwereld nog niet. Pas toen hij in 2013 bij het Nederlands Kampioenschap brons had gewonnen op de tijdrit en zilver op de weg had het fietspubliek kennis met hem gemaakt. Zijn eerste professionele winst boekte hij in 2014 in de tijdrit van het Critérium International en pas daarna begon zijn erelijst iets voor te stellen. Derde tijdens het WK tijdrijden, een etappe in de Eneco Tour en winst in de proloog in Alberta. Dus kreeg Dumoulin tot zijn eigen verbazing in 2014 de Trofee, die genoemd is naar de legendarische coureur Gerrit Schulte, die zo rond de Tweede Wereldoorlog een ontzettend populaire coureur was. Dumoulin had verwacht dat Terpstra of Lars Boom de prijs in ontvangst zou mogen nemen.

Sportverkiezingen zijn omstreden.

Maar ja; ook dit is een sportverkiezing. En daar zijn er nogal wat van in deze tijd van het jaar. Sportverkiezingen zijn per definitie omstreden. Want volgens mij zijn er nooit objectieve criteria. Wat is dat, de ‘beste’ in een sport? Het meest aansprekende resultaat? De grootste prijzen? De meest progressie? U mag het zeggen, want ik weet het niet. In elk geval dienen dit soort verkiezingen de sport, want de schijnwerpers gaan weer eens even aan. Prima.

Zo ook dit jaar bij het Wielergala in Den Bosch. Een mooi feest met mooie winnaars: van der Breggen en Dumoulin. Dit jaar trouwens absoluut onomstreden. Tom Dumoulin versloeg zijn collega’s Gesink. Kruijswijk, Poels en weer Niki Terpstra. De winnaar van 2015 maakte immers indruk het afgelopen seizoen door met name in de Ronde van Spanje te excelleren. Lang reed hij voor de eindoverwinning, won twee spectaculaire etappes en werd uiteindelijk zesde na een Vuelta waar voor het eerst in jaren in Nederland weer met belangstelling naar was gekeken. Zo maak je je sport groot. Ook zijn derde plaats in de eindrangschikking van de Ronde van Zwitserland sprak tot de verbeelding en wie weet wat er was gebeurd als hij niet had moeten opgeven na een nare val in de Tour de France.

Lichtpuntje.

Tom Dumoulin was met zijn doorbraak als ronderenner een absoluut lichtpunt voor de Nederlandse wielersport. Echt grote zeges waren er niet. Zeges in een klassieker waren er al helemaal niet. Niki Terpstra was er nog het dichtst bij met zijn tweede plaatsen in Gent-Wevelgem, de Omloop Het Nieuwsblad en de Ronde van Vlaanderen. Ook de Tour de France werd afgesloten zonder Nederlandse etappewinnaars. Maar gelukkig won Dumoulin de tijdritten in het Baskenland, Zwitserland en bij de Vuelta. Zijn grote winst is waarschijnlijk dat hij ontdekte dat hij ook uitstekend rondes kan rijden. De Nederlandse wielerfans hopen voor 2016 op nog meer.