Eén gewonnen, één verloren.

Beslissing in de poule van Oranje moet nog vallen.

Niet weglopen voor je ambitie en gewoon brutaalweg zeggen wat je doelen zijn. Mooi dat de voetbalvrouwen van bondscoach Reijners er niet voor weglopen. Het zal u hopelijk niet ontgaan zijn: het elftal verblijft in Canada om deel te nemen aan het Wereldkampioenschap voetbal voor vrouwen en ze willen niet alleen daar goed presteren, maar zich ook nog eens plaatsen voor de Olympische Spelen in Rio volgend jaar. Het is voor de Oranje Leeuwinnen de eerste keer dat ze mogen acteren op mondiaal niveau en ik moet u zeggen dat wat mij betreft de meiden allang geslaagd zijn voor welk doel dan ook. Ik vind het een topprestatie dat het Nederlands elftal zich heeft geplaatst voor dit toernooi en wat mij betreft ondergaan ze alles wat er daar op hun af komt met veel genoegen en plezier in hun sport. De missie die aan hun werd toegeschreven is volgens mij al volbracht. Ik denk namelijk dat één van de grote doelen mocht zijn dat het vrouwenvoetbal echt op de vaderlandse sportkaart wordt gezet. Volgens mij zijn er bij de KNVB al meer dan 130.000 vrouwelijke leden. Vrouwen en meisjes die voetballen, in welke vorm dan ook. Maar toch bestaat er nog maar weinig belangstelling vanuit de media en dat houdt kennelijk de sponsoren ook tegen. Niet dat dit alleen over voetballende vrouwen gaat, het gaat in zijn algemeenheid over vrouwensport. Je hoeft dat niet per sé erg te vinden; je moet het alleen maar constateren. Toch zijn sommige vrouwenteams ambassadeurs voor hun sport. Zonder heel veel anderen tekort te doen noem ik de hockeyvrouwen in dit verband; ook dit team verdient aandacht van media en sponsoren omdat ik vind dat er een bijzondere uitstraling van uitgaat. Een absolute winnaars-houding; er altijd voor gaan. Bewonderenswaardig. En je ziet dat ook bij de voetbalvrouwen van coach Reijners. Gewoon je stinkende best doen en altijd bereid zijn om tot het uiterste te gaan.

Maar ja; als je je dan geplaatst hebt voor zo’n WK, dan wil je altijd meer. En de sporters niet alleen. Ook hun omgeving en de media zitten er boven op en dan krijg je toch al snel een sfeertje van verwachtingen die niet helemaal reëel zijn. Je kunt naar mijn idee niet van deze jonge en internationaal niet al te ervaren ploeg verwachten dat ze dit wereldkampioenschap naar hun hand zetten. Voor de eerste keer meedoen, dan moet je daar van genieten en alleeen maar van wedstrijd naar wedstrijd je best doen. En dan maar kijken of je je doelstelling haalt: mooie resultaten en plaatsing voor de Olympische Spelen in Rio volgend jaar.

Eerste winst op een WK.

Tijdens de eerste wedstrijd die het Nederlands vrouwenvoetbalelftal ooit op een mondiaal toernooi speelde kreeg men te maken met Nieuw-Zeeland. Nederlandse tijd 03.00 uur en live op televisie bij de NOS. Wie had dat een jaar of vijf geleden gedacht? De Oranje Leeuwinnen werden onder grote druk gezet door hun opponenten maar veel echte kansen kon Nieuw-Zeeland niet creëeren. Bovendien was Oranje keepster Loes Geurts in topvorm. En ja hoor; na een half uur schopte Lieke Martens er een schitterende goal in tegen de Nieuw-Zeelandse keepster. De ongeveer 20.000 toeschouwers die na het openingsduel van Canada tegen China (1-0) waren blijven zitten zagen in de tweede helft Oranje onder steeds grotere druk komen, maar de leeuwinnen hielden stand en sleepten de overwinning er uit.

Uitblazen en dan de voorbereiding op de volgende wedstrijd starten. Hopen dat de kleine en grote pijntjes van de eerste partij verdwijnen en dat de groep dan weer fris aan de tweede kan beginnen.

Persconferentie.

De ontmoeting met de pers voorafgaand aan het duel tegen China was een beetje symbool voor het nieuwe, het onwennige dat nog in deze Oranjevrouwen zit. Journalisten uit binnen-en buitenland kregen niet bepaald het idee dat de Leeuwinnen zaten te genieten van zo’n ondervragingsrondje achter de tafel op het podium. Volgens mij voetballen ze honderd keer liever. Beetje onwennig waarschijnlijk. Maar ja; het hoort er bij, net zoals voor de bondscoach. Roger Reijners leek ook nog niet erg geroutineerd als het gaat het te woord staan van de internationale pers. Hindert niks. Eerst maar eens voetballen en dan komen al deze internationaal vereiste aandachtsmomenten vanzelf.

China.

Ik weet niet wat de zogenaamde kenners verwacht hadden maar de wedstrijd tegen China zou natuurlijk een moeilijke worden. En de Oranjevrouwen kwamen inderdaad vanaf het begin onder grote druk te staan. Na de schitterende overwinning in de eerste wedstrijd kroop Nederland een beetje in haar schulp en oogde soms wat al te voorzichtig. Nederlands’ tweede keepster Sari van Veenendaal groeide echter uit tot heldin door de moeilijkste ballen tegen te houden en ze hield haar team in de wedstrijd met prachtige reddingen. Tot in de blessuretijd China’s aanvalster Wang haar toch nog wist te passeren. Ontzettend jammer, maar meer ook niet. Ongetwijfeld weer een wedstrijd waar het elftal veel van leert.

De laatste poulewedstrijd tegen gastland Canada zal dus de beslissing moeten brengen wie in de groep door gaat naar de tweede ronde. 15 juni is het zover. Er op of er onder. Wel respect maar zeker geen ontzag voor je tegenstander. Dat lijkt me het devies.