Wie stopt Jorien ter Mors?

Mannen wreed wakker geschud.

De concurrentie lijkt enigszins vertwijfeld. Alleskunner Jorien ter Mors lijkt niet af te stoppen op haar weg naar succes en roem. Als ik dit episteltje typ staat in Zuid-Korea het WK sprint op punt van beginnen. Ook daar wil ter Mors meedoen voor de prijzen. En dat in een ‘tussenjaar’ waarin ze het eigenlijk nog enigszins rustig aan doet. Ze kiest haar races nog steeds zorgvuldig uit en zorgt er voor dat ze voldoende tijd voor herstel heeft. Na een verloren 2015 waarin ze een sportieve burn-out had (overreached heet dat in de sportwereld), zegt ze 2016 te willen gebruiken om weer in haar oude vorm te geraken. Als ze dat vertelt, vallen de monden van haar opponenten open van verbijstering.

Ze gaat me gewoon te snel,

zo vermeldde Sablikova nadat ter Mors net haar gouden plak had ontvangen voor winst op de 1500 meter in Kolomna, waar kort geleden het wereldkampioenschap afstanden is geschaatst. Die 1500 van ter Mors was van zo’n hoog niveau dat ze grote favorieten als Ireen Wüst, Heather Richardson en dus Sablikova achter zich had gelaten. Toen ze ook nog de 1000 meter had gewonnen verklaarde ze op haar bekende nuchtere toon dat ze toch echt wel besefte dat ze iets uitzonderlijks had gepresteerd. Na de teleurstellingen over haar gezondheid vorig jaar had ze er kennelijk niet op gerekend dat ze zo vroeg in 2016 al twee wereldtitels kon winnen. Ze had echt wel eens aan zichzelf getwijfeld maar ze wil zo graag schaatsen. En dan natuurlijk hard schaatsen. In Kolomna verdreef ze volgens mij het laatste restje van die twijfel. Het machtsvertoon tijdens de langebaan wedstrijden in Kolomna moeten de concurrenten onaangenaam verrast hebben. Ter Mors is tenslotte een schaatster met een uitgesproken liefde voor het shorttracken. Pas drie keer deed ze mee aan een internationaal 1500 meter feest en ook drie keer stapte ze als winnares van het ijs.

Geen gekke dingen.

Toch is ter Mors nog steeds van plan om haar keuzes zorgvuldig te blijven maken. Geen gekke dingen. Altijd zorgen voor voldoende herstel. Die les heeft ze wel geleerd. Want ondanks haar enorme talent ligt ook voor haar overbelasting altijd op de loer. Als je zo goed bent in de diverse disciplines is het ook vaak al te aantrekkelijk om overal maar mee te doen.

Vaak vraagt men haar of ze dan het shorttracken maar niet een tijdje moeten laten. Maar daar is ze gedecideerd in: nee. Zeker tot en met de Olympische Winterspelen in 2018 zal ze beide wedstrijdvormen blijven beoefenen. Misschien als ze daar een keer de beste van de wereld wordt zal ze er over nadenken om een keuze te maken.

Variatie.

Misschien niet eens zo onverstandig om zoveel variatie in te bouwen. Met name doordat je daardoor op verschillende onderdelen verschillende trainingsvormen moet ondergaan is het waarschijnlijk goed voor je lijf en je hersenpan dat je verschillende inspanningen en dus verschillende herstelfases kent. Vergelijk dat maar eens met atlete Dafne Schippers. De oud-meerkampster wordt uitbundig geprezen voor het feit dat ze tegenwoordig voor haar medaillekansen op de sprintafstanden gaat. Maar ze geeft altijd weer aan dat haar liefde voor de meerkamp nooit zal bekoelen. Sterker nog: ze blijft haar trainingen nog altijd zo inrichten dat er ruimte blijft voor de andere onderdelen dan die sprint.

Waarschijnlijk brengt deze houding ook Jorien ter Mors succes. Zou ze wel eens denken aan de overwinningen van de Oost-Duitse kampioene Karin Kania-Enke? Volgens mij was deze de enige die in haar loopbaan ooit wereldkampioene sprint en wereldkampioene all-round wist te worden. Ik denk dat ter Mors het in zich heeft. Maar dan moet ze ook de 5000 meter gaan rijden en dat vindt ze zo vreselijk saai.

Mannen stellen teleur ondanks Sven Kramer.

Na het toernooi Kolomna is de oogst van Sven Kramer naar een recordhoogte van 17 WK titels gestegen. Zeven op de vijf kilometer, vier op de tien en zes keer bij de team-pursuit. Verwacht was natuurlijk de gouden medaille op de 5000 meter maar de winst bij de 10.000 was voor het eerst sinds 2009. Vriend en vijand was het eens in Rusland: Sven Kramer was weer eens onnavolgbaar. Maar verder was er voor het mannenschaatsen niet al te veel reden tot juichen. Twee jaar terug in Sotsji kende de 500 meter een volledig Oranje podium maar in Kolomna kwamen de helden van toen er niet aan te pas. Michel Mulder had zich niet geplaatst en broer Ronald kwam niet verder dan de tiende plaats. Talent Kai Verbij viel en kwam niet eens in de uitslag voor. Kjeld Nuis werd weer eens geteisterd door de Russen. Op de 1500 meter won hij dan wel zilver achter Joeskov, maar groot was zijn teleurstelling toen hij bij de 1500 meter slechts derde werd achter Koelizjnikov en weer Joeskov. Heeft hij de komende uren tijdens het WK sprint in Zuid-Korea meer succes?

Ook tijdens de massastart bleef Nederlands succes achterwege. Bij de mannen werd Stroetinga met zes honderdste van een seconde verslagen door de Zuid-Koreaan Seung-Hoon Lee. De 34 Fries Arjan Stroetinga was vorig jaar in Thialf nog de eerste schaatser die wereldkampioen werd op het nieuwe onderdeel massastart. Ook Irene Schouten lukte het niet om haar wereldtitel te prolongeren. De 23-jarige Andijkse kwam in de eindfase in een slechte uitgangspositie terecht waardoor ze geen rol meer kon spelen in de sprint. Ze kwam als vierde over de streep maar omdat ze geen tussensprints had gewonnen werd ze uiteindelijk tiende. Behoorlijk teleurgesteld, al was ze natuurlijk blij met de bronzen medaille die ze op de vijf kilometer had gewonnen.