Nederlander beleeft angstige ogenblikken.
De Dakar-rally voor vrachtwagens, motoren, auto’s en quads wordt elk jaar in januari gereden door de woestijn van Zuid-Amerika. Veel mensen en vooral de liefhebbers noemen het nog steeds Parijs-Dakar. Maar sinds 2009 vindt de wedstrijd toch echt plaats in Chili, Bolivia en Argentinië.
Beste sportweddenschappen acties 2024:
De rally dankt zij naam oorspronkelijk aan het Senegalese Dakar, dat meestal de finishplaats was. Omdat de start aanvankelijk in Parijs was, stond de rally bekend als Parijs-Dakar. De race ontstond door een idee van de Fransman Thierry Sabine die in 1977 verdwaalde in de woestijn van Libië en op het idee kwam dat hij iets wilde organiseren om mensen de kans te geven om de woestijn te ‘temmen’!
In 1981 deed voor het eerst een Nederlandse vrachtwagen mee met Toine van der Vliet als piloot. De rally werd in de loop van de jaren een wat omstreden evenement, omdat er nogal eens ernstige, zo niet dodelijk ongelukken gebeurden.
Bedreigingen.
Een heel ander en voor de organisatoren echt onoverkomelijk probleem kwam in 2008 aan de oppervlakte toen bleek dat Al-Qaida bedreigingen uitte tegen de rally. De wedstrijd werd afgelast. Echter vanaf 2009 vindt het motorenfeest plaats in Zuid-Amerika. Ook daar wordt door de woestijn gereden met de diverse vervoermiddelen en ook daar is het vaak (levens)gevaarlijk.
Dat ondervond ook Robert van Pelt. Al in de eerste etappe leek het niet echt lekker te gaan met de motor van de Nederlandse coureur. ’s Avonds met de monteur nog wat aan de afstelling gesleuteld en de volgende ochtend toch maar weer van start. Maar gedurende de dag en met het oplopen van de temperatuur weigerde zijn machine dienst en moest van Pelt de organisatie bellen. En dan maar op hulp wachten in de woestijn. Hij moest water hebben en dat water was op. Doordat hij nog bewoog kreeg hij geen hulp van andere deelnemers die langs kwamen en hij begon uit te drogen. De oranisatie zei hem op de noodknop te drukken, zodat de helikopter ingezet zou worden. Maar in de anderhalf uur die dat nog duurde raakte de coureur buiten bewustzijn. Hij werd pas enigszins wakker van het geluid van de helikopter die naast hem landde. Twee kilometer verderop was een soort noodverzamelpunt ingericht en hier ging van Pelt aan het infuus. Hartslag 190, drie zakken vocht. En gelukkig leeft hij nog, maar spannend was het wel.
Opgelucht.
Inmiddels is Robert van Pelt weer thuis in Ridderkerk, maar de hitte en de uitdroging van die uren in de woestijn tijdens de tweede etappe hebben wel hun tol geëist. Nu, alweer een paar weken later, voelt hij zich nog steeds maar zo’n 70 á 80%. Maar ondanks de teleurstelling over een Dakarrallye, die hij zich uiteraard heel anders had voorgesteld, overheerst toch de opluchting van het kunnen navertellen, want dat had ook anders kunnen aflopen.
