Kunstwerk voor Marianne Vos.

Olympische kampioene weer in de kopgroep.

Het begint met een kinderfiets en het eindigt bij de ringen die het symbool van de Olympische Spelen vormen. In het dorpje Meeuwen in Brabant met haar kleine 700 inwoners is een rotonde te vinden waar sinds een paar dagen een kunstwerk staat dat nog officieel (op 23 maart 2016) onthuld moet worden. Maar het geheel staat nu al erg in de belangstelling want het is bedoeld als eerbetoon aan Meeuwen’s waarschijnlijk meest bekende dochter:

Marianne Vos.

Ah, hoor ik u denken. Dus daar zijn die Olympische ringen voor. Inderdaad. Vos won bij de Olympische Spelen van 2012 de gouden medaille bij de wegwedstrijd. Kunstenaar Pim Wever uit Vught hoefde Vos niet te laten poseren voor zijn hommage. Hij ging bij de familie Vos langs en mocht even in de schuur kijken. Hij vond daar haar eerste plastic kinderfietsje, een driewielertje, maar ook nog haar eerste race-fiets en natuurlijk de professionele fiets die ze nu gebruikt. Die fietsen samen vormen voor de kunstenaar een beetje de lijn door het leven van Marianne Vos en ze hebben haar gebracht op het punt waar ze nu is.

Uit het oog, niet uit het hart.

De onthulling van dat kunstwerk ter ere van de kampioene kan misschien niet op een mooier moment komen. Ze staat op het punt te beginnen aan het vervolg van haar glanzende carrière. Tot mijn grote opluchting overigens. Want wat heeft het lang geduurd voor haar fans. Uit het oog, maar zeker niet uit het hart. Haar supporters hebben haar lang moeten missen. Eind 2014 bleek ze wat last van haar hamstring te hebben. Iedereen dacht in eerste instantie: niks bijzonders; iedere topsporter heeft wel eens een blessure. Maar gedurende die winter kon ze haar wereldtitel veldrijden niet prolongeren. Ze deed wel mee maar het resultaat paste niet bij haar. De pijntjes namen toe en ze gaf aan dat ze niet op haar top kon presteren.

Overbelasting

Het belangrijkste was dat ze niet meer goed en volledig herstelde van inspanning. De diagnose luidde: overbelasting. En dan moet je er gewoon even tussenuit. Absolute rust. Wat was dat moeilijk voor de prijzen veelvraat. Ze had volgens mij liever haar been gebroken dan dit. In het geval van die ‘overreaching’ zijn er namelijk geen wetmatigheden wat betreft de duur van het herstel. Je moet het als het ware nemen zoals het komt. Ze miste de Europese Spelen van 2015 in Bakoe en ook het WK in Richmond moest ze aan zich voorbij laten gaan.

Voorzichtig herstel

In het najaar van 2015 tekende echter heel voorzichtig het herstel zich af. Na de lange rustperiode ging ze met de leiding van haar ploeg RaboLiv om de tafel om over een programma te vergaderen. Het doel was en is natuurlijk de Olympische Spelen in Rio later dit jaar. Eigenlijk wilde ze daar en aan het mountainbiken en aan de wegwedstrijden meedoen maar waarschijnlijk zal ze zich voorlopig richten op de weg.

Op de weg terug.

Afgelopen maanden maakte ze al de nodige trainingskilometers en ze vindt zelf dat ze inderdaad op de weg terug is. Na die rampzalige 2014 en 2015 wil ze zo ontzettend graag in dit jaar weer haar oude niveau gaan halen. En hoewel ze aangeeft de Spelen nog even ‘weg te stoppen’ weten wij als fans natuurlijk waar ze het over heeft. Eerst maar eens wedstrijdfit worden. Vos heeft geen idee hoe lang zoiets duurt. Maar eens kijken hoe haar lijf de komende tijd reageert. Natuurlijk doet ze er alles aan. Eind mei zal bondscoach Johan Lammerts aangeven wie er mee gaan naar Rio en Vos kan dus de komende tijd geen terugslag gebruiken. Bovendien heeft haar ploeg RaboLiv haar nodig want met Vos als boegbeeld heeft het team een grotere kans om een nieuwe sponsor te vinden. Rabo stopt eind 2016 en in een Olympisch jaar is de sponsorjacht belangrijk.

Kopgroep.

Dus is de renster blij dat ze weer in actie kon komen bij de eerste min of meer echte wedstrijd. Voor het eerst in een maand of tien zagen de fans haar weer aan de start. Dat was in de Drentse koers Acht van Westerveld. Ze gebruikte de eendaagse koers om weer eens deel uit te maken van het peloton en natuurlijk wilde ze weten waar ze stond. Bovendien was het een soort van test om te zien hoe het herstel zou verlopen. Ze keek na afloop tevreden terug op deze come-back. Mooi om er weer bij te zijn. En dan maar gelijk weer in de kopgroep. De eindsprint was nog niet voor de Olympisch kampioene weggelegd, maar na de 141 kilometer eindigde ze keurig bij de eerste tien. Het had haar een enorme kick gegeven en ze vond dat ze weer een stapje vooruit had gezet. Goed nieuws. Voor Marianne Vos en voor haar fans.