Zonder doping dicht achter de Oost-Duitsen.
In onze cultuur is sport interessant en leuk. Ook vinden de meesten sporten op één of andere manier ook nog wel gezond, maar veel verder gaat het eigenlijk niet. Ik redeneer nu enigszins ongenuanceerd, maar velen zullen het wel herkennen, dat sport in onze herinnering niet veel helden kent. Natuurlijk weten we wel dat Sven Kramer en Ireen Wüst op dit moment de toonaangevende schaatsers zijn en dat van Persie en Robben en de rest van Oranje aan het WK hebben meegedaan. Maar ik vroeg de laatste weken om me heen hoe Nederland gepresteerd had tijden het laatste voetbaltoernooi en wat denk je? Een flink aantal wist al niet eens meer dat ‘we’ derde waren geworden.
Sportcultuur.
Beste sportweddenschappen acties 2024:
En als je dan vraagt welke bekende sporters de mensen zich weten te herinneren, dan wordt het lastig. Cruijff wil nog wel lukken; Ard Schenk en Kees Verkerk ook nog wel. Dan wordt er nagedacht en valt de naam Anton Geesink. Voor de gemiddelde landgenoot houdt het hier al een beetje op. Vraag dan maar eens of de namen van bijvoorbeeld Ellen van Langen of Yvonne van Gennip hun nog iets zeggen. Ja, de naam klinkt wel bekend, maar wat was daar ook al weer mee? Ik zou zeggen, doe maar eens een onderzoekje in je eigen kennissen- of familiekring en je zult versteld staan. Ik beweer dan ook altijd dat sport in onze cultuur niet echt belangrijk wordt gevonden. Het is dan ook niet verwonderlijk dat we de meeste namen uit de geschiedenis van onze eigen Nederlandse sport niet meer kennen. En dan is het ook te verklaren dat de namen van sommige van onze ex-toppers pas weer in het oog springen als ze internationaal genoemd worden.
Zo kwam er onlangs een miniem berichtje voorbij over Enith Brigitha. Kent u haar nog? De iets oudere generatie denkt dan: oh ja, was dat niet die zwemster? Ja inderdaad.
Enith Brigitha is een voormalig topzwemster. Geboren op Curaçao in 1955, kwam ze in 1970 naar Nederland en werd lid van de zwemclub Het Y. Hier werd haar talent op de juiste waarde geschat en ze ging dan ook wedstrijden zwemmen. Met veel succes, want ze was in de jaren zeventig zo’n beetje de beste zwemster van Nederland. In 1972 was zij de eerste die de 100 meter vrije slag binnen de minuut zwom. Ook kon ze goed overweg met bijvoorbeeld de vlinder-en de rugslag. 21 nationale zwemtitels haalde ze binnen.
Oost-Duitse doping.
Ook internationaal kon ze goed mee, al moest ze in die jaren zeventig meestal de Oost-Duitse zwemsters voor zich dulden. Van deze concurenten werd later duidelijk dat er flink doping werd gebruikt. Toch haalde Brigitha bij de Olympische Zomerspelen in München in 1972 en die van Montreal in 1976 de nodige medailles voor Nederland binnen. De bronzen medaille op de 100 m vrij is voor haar zelf nog altijd de mooiste prestatie. Enith Brigitha werd in 1973 en 1974 uitgeroepen tot Sportvrouw van het Jaar en in 1979 werd ze geridderd in de Orde van Oranje-Nassau.
Internationaal geëerd.
Zeg het maar eerlijk; we wisten het allang niet meer. En zo gaat dat in onze sportcultuur. Maar weinig toppers van toen betekenen nog iets voor ons. Meestal zijn we zelfs de namen al weer vergeten.
Het berichtje dat ik eerder noemde deed ook bij mij in eerste instantie niet meer dan een klein belletje rinkelen en wat mooi is het dan om te zien dat onze sporthelden internationaal nog steeds geëerd worden, terwijl wij ze zelf al vergeten zijn. Enith Brigitha is voorgedragen om een plaatsje te krijgen tussen allerlei zwemgrootheden in de International Swimming Hall of Fame. Veertig jaar geleden schitterde ze tijdens de WK zwemmen in het Colombiaanse Cali en nu valt haar deze eer te beurt. Terwijl ik dit schrijf neem ik nog even mijn hoed afvoor Brigitha en ik denk bij mezelf: als wij onze sporthelden vergeten, doet de internationale sportgemeenschap dat kennelijk niet.
Gelukkig maar.
