Het voetbal is een spel wat gespeeld wordt met elf tegen elf spelers. Beide elftallen hebben ook een trainer. Een goede voetballer zien we duidelijk aanwezig op het veld. Maar wat maakt een goede trainer. Ja natuurlijk de goede resultaten. Maar waarom lukt een trainer het bij de ene club wel , maar bij een andere club soms niet. Het voetbal wereldwijd kent vele goede trainers een Rinus Michels, Kees Rijvers of Louis van Gaal. Of internationaal een Kurt Linder, Hennes Weissweiler, Udo Lattek, Guardiola of eenJosé Mourinhno. In 1992 overleed Ernst Happel no-nonsens toptrainer. Wie was hij eigenlijk en presteerde hij. Wij hebben er eens naar gekeken.
Wie was Ernst Happel
Beste sportweddenschappen acties 2024:
Ernst Franz Hermann Happel werd op 29 november 1925 in het Oostenrijkse Innsbruck geboren. Hij maakte carrière als voetballer maar vooral ook als trainer. Happel was een trainer die eigenlijk altijd borg stond voor succes. Dat had hij in zijn geboorteland maar ook in Nederland, België, Spanje en Duitsland. Als je het over een imposante palmares hebt dan is het die wel van Ernst Happel. Vele prijzen werden er gewonnen als voetballer, maar ook als trainer. Bij elke club waar hij werkte was er wel een succesje te melden.
Carrière als voetballer
Ernst Happel werd geboren in Wenen, waar hij ging spelen bij Rapid Wien. Met de Tweede Wereldoorlog in het vooruitzicht moest Rapid Wien zich aansluiten bij de Duitse voetbalcompetitie. De club uit Wenen werd in 1941 kampioen van Duitsland. Veel spelers moesten zich daarna melden om te dienen in het Duitse leger, en werden naar het front gestuurd. Omdat er veel spelers in het leger moesten kwam er plek in de selectie. Ernst Happel maakte daarom in het seizoen 1942-1943 zijn debuut in het eerste elftal van Rapid Wien. In 1946 werd de dubbel veroverd weer in de Oostenrijkse competitie waar het weer deel van uitmaakte na de oorlog. In 1954 maakte Happel de overstap naar de Franse Division 1. De pas gepromoveerde Racing Club de Paris werd zijn nieuwe werkgever. In 1956 keerde hij weer terug naar Rapid Wien waar hij in 1959 zijn carrière als voetballer beëindigde.
Het Oostenrijkse elftal
Na de Tweede Wereldoorlog, om precies te zijn september 1947, maakte hij zijn debuut in de Nationale ploeg. De Oostenrijkse bondscoach Edi Bauer was nogal gecharmeerd van Happel, en gunde hem een plek in de selectie. In 1948 kwalificeerde Oostenrijk met Ernst Happel zich voor de Olympische Spelen van Londen. Een succes werd het niet, in de eerste ronde was Zweden een maatje te groot. Zweden zou later Olympisch goud winnen. Happel en de zijnen deden in 1954 mee aan het WK in Zwitserland. Ze wonnen de groepsfase en plaatsten zich voor de kwartfinale, waar een confrontatie met het gastland Zwitserland wachtte. Oostenrijk won met 7-5, de halve finale was bereikt. In de halve finale werd met 6-1 verloren van Duitsland, die later het toernooi zouden winnen. Oostenrijk pakte na winst op Uruguay nog wel de derde plaats. Dit is tot op heden de beste Oostenrijkse prestatie op een WK.
Carrière als trainer
Toen Ernst Happel in 1959 zijn loopbaan als voetballer beëindigde had hij 282 wedstrijden in clubverband en 51 interlands gespeeld. Als verdediger van Rapid Wien stond hij altijd zijn mannetje, en dat deed hij als trainer ook. Van 1959 tot en 1962 maakte hij furore als trainer van Rapid Wien. In 1960 werd hij kampioen van Oostenrijk en in 1961 werd de nationale beker gewonnen. Dat Happel een goede trainer was viel ook op in het buitenland. In 1962 werd hij door ADO Den Haag aangetrokken als opvolgen van trainer Rinus Loof. Hij werd de trainer van onder ander Harrie Heijnen, Lex Schoenmaker en Dick Advocaat. Successen werden er vooral in het bekertoernooi gehaald. In 1963, 1964 en 1966 werd telkens de finale gehaald, maar alle drie finales werden verloren. In 1968 was de club wel succesvol in de beker, Ajax werd verslagen met 2-1.
Trainer van Feijenoord
Happel zou zeven seizoenen blijven bij de Haagse club, in 1969 verkaste hij naar Feijenoord. De Rotterdamse club was net kampioen geworden en had de beker veroverd. De Rotterdammers maakte hoogtijdagen door met spelers als Coen Moulijn, Willem van Hanegem, Rinus Israël en Wim Jansen. Ook Ernst Happels landgenoot Franz Hasil, die hij nog kende van Rapid Wien, maakte deel uit van de succesformatie. Ernst Happel maakte een gouden tijd mee bij Feijenoord, onder zijn leiding werden er diverse successen gehaald. De Oostenrijker stond bekend als tactisch zeer sterk en om zijn strakke discipline. In 1970 loodste hij Feijenoord naar de finale van de Europacup 1, Celtic werd met 1-0 verslagen. Feijenoord werd de eerste Nederlandse ploeg die de Europacup won. In dat zelfde seizoen werd ook de wereldbeker gewonnen, Estudiantes werd verslagen met 1-0. De wedstrijd zou bekend worden om het gebroken brilletje van Joop van Daele.
Sevilla en Club Brugge
In 1973 werd hij als trainer aangesteld bij Sevilla, de club was gedegradeerd naar de tweede Spaanse divisie. Maar Ernst Happel kon daar het tij niet keren en werd na een half jaar ontslagen. Henk Houwaart speler van Club Bruggen kende Happel nog uit zijn Haagse tijd. Hij raadde Happel aan bij het bestuur van Club Brugge. Happel werd aangenomen en in korte tijd zette hij het elftal naar zijn hand. De club nam afscheid van een aantal oud gedienden en nieuwe talenten diende zich aan. Er kwam een nieuw premiestelsel op aanraden van Happel. De basissalarissen werden laag en de wedstrijdpremies gingen omhoog, het moest op het veld verdiend worden. Ook bij Club Brugge waren er weer vele goede resultaten. De ploeg werd landskampioen in 1976 en bereikte de finale van de UEFA Cup, waar werd verloren van Liverpool. Met Brugge werd hij drie keer op rij landskampioen.
Nederlands Elftal
In zijn Brugse periode mocht hij van het bestuur ook aan de slag als bondscoach van Nederland. Oranje had zich gekwalificeerd voor het WK 1978 in Argentinië. Nederland deed mee aan het toernooi zonder Willem van Hanegem en Johan Cruijff die was gestopt als international. Nederland bereikte voor de tweede keer achtereen de finale van het WK. In die finale moest er gespeeld worden tegen het gastland Argentinië. De finale werd al aan het begin ontsierd door het commentaar op de gipsen manchet van René van de Kerkhof. Hier werd het hele toernooi al gespeeld, om die reden wou Happel eigenlijk niet aan de finale beginnen. Er werd uiteindelijk begonnen met René van de Kerkhof op het. Nederland verloor het bikkelharde duel in de verlenging met 3-1.
Harelbeke en Standaard Luik
Na de periode bij het Nederlands Elftal en Club Brugge ging Happel aan de slag bij de tweedeklasser Harelbeke. Hij bleef daar maar één seizoen zonder succes. Zijn volgende club was Standaard Luik, terwijl hij ook lang bij Anderlecht in beeld was. Daar kreeg hij te maken met topvoetballers als Eric Gerets, Ralf Edström en Michel Preud’homme. De club uit Luik was al lang op zoek naar een nieuwe landstitel. Maar ook in het eerste seizoen van Ernst Happel lukte dat niet, ze werden tweede op vier punten van Club Brugge. Een jaar later lukte het weer niet, toen was Anderlecht getraind door Tomislav Ivic te sterk. In 1981 werd nog wel de Belgische bekeren veroverd, KSC Lokeren werd in de finale met 4-0 verslagen.
Zijn Duitse tijd
In 1981 ging Ernst Happel aan de slag als trainer van Hamburger SV. Hij werd naar Hamburg gehaald door oud Duits international Günther Netzer de manager van HSV. Onder leiding van Happel groeide de Noord-Duitse club uit tot een Europese topploeg. Happel kon beschikken over spelers als Felix Magath, Manfred Kaltz, Horst Hrubesch en libero Franz Beckenbauer. In zijn eerste jaar werd de landstitel gepakt en werd de finale van de UEFA Cup bereikt. De finale werd na twee nederlagen verloren van IFK Göteborg. Het grote Europese succes kwam er wel maar in 1983. Hamburger SV speelde als landskampioen mee in de Europa Cup 1. De club haalde de finale waarin het moest aantreden tegen de kampioen van Italië Juventus. De vroege treffer van verdediger Felix Magath was voldoende om de wedstrijd met 1-0 te winnen. In het seizoen 1983-1984 ging het allemaal wat minder, geen finalewinsten en geen landstitel.
Terug naar Oostenrijk
In 1987 werd HSV opnieuw kampioen van Duitsland en werd de Duitse beker gewonnen. Maar voor Ernst Happel was het allemaal genoeg. In 1987 keerde hij terug naar Oostenrijk om trainer te worden van FC Swarovski Tirol. De spelers werden net als bij alle ander clubs van Happel de nodige discipline bijgebracht. In het tweede jaar werden daar de vruchten van geplukt, zowel de landstitel als de beker werden gewonnen. Hij bleef tot 1991 in Tirol om daarna in 1992 bondscoach van Oostenrijk te worden. Maar dat zou van korte duur zijn, Ernst Happel werd ziek. Het jarenlange roken eiste zijn tol, en longkanker nam bezit van zijn lichaam. Deze slopende ziekte werd hem op 14 november 1992 fataal. Vier dagen na zijn overlijden moest Oostenrijk spelen tegen Duitsland, zijn pet lag als eerbetoon op de bank.
Praterstadion
Het beroemde Praterstadion in Wenen werd in 1992 omgedoopt tot het Ernst Happelstadion. In 2005 werd door de zoon van Ernst Happel, Ernst Happel junior, een borstbeeld van zijn vader onthuld. Dit borstbeeld staat in het stadion van Feijenoord. Ernst Happel ligt bij veel mensen in de herinnering als harde maar rechtvaardige trainer. Vele successen vielen hem ten deel als voetballer en als trainer. Bekend werd hij ook om zijn uitspraak “kein geloel, fussball spielen”.
