Wielerfans hebben weer een Nederlandse ronderenner.

Dumoulin dé ontdekking van het wielerseizoen.

In Spanje vestigde Tom Dumoulin definitief zijn naam als ronderenner. Voor de fans in ons land gloort er sinds dit jaar weer hoop op een overwinning van een Nederlandse coureur in een grote etappewedstrijd. In 1967 won Jan Jansen de Vuelta en in 1968 deed hij dat in de Tour de France. Joop Zoetemelk won deze grote rondes in 1979 en 1980. En ondanks de vreugde over de top-tien klasseringen van bijvoorbeeld Geesink en Mollema in Frankrijk de laatste jaren, hoopt de Nederlandse wielerfan natuurlijk op weer eens echt een overwinning. Voor die categorie liefhebbers waren de afgelopen weken tijdens de Ronde van Spanje om te genieten, te huiveren en uiteindelijk toch weer enigszins teleurgesteld te zijn.

Rode trui.

Natuurlijk; Tom Dumoulin koerste in de Vuelta zoals hij dat nog nooit had gedaan en tot op het laatst reed hij in de rode leiderstrui. Maar het leek of de wedstrijd net een dag te lang had geduurd. Na de laatste tijdrit die hem in het rood had gehouden voelde hij zelf al wat pijntjes en irritaties in zijn lijf. Hij pepte zich op maar moest daarna twee dagen lang eigenlijk boven zijn eigen honderd procent rijden om aan de leiding te blijven. En dan betaal je uiteindelijk toch de tol. Op de Puerto de la Morcuera knakte hij en viel hij zelfs van het podium. Hij werd uiteindelijk zesde.

Voor die zesde plaats in de eindrangschikking had hij vooraf volgens mij graag getekend. Maar toen puntje bij paaltje kwam was de teleurstelling zo groot dat hij een paar dagen lang bepaald niet blij kon zijn. Hij was aan de Vuelta begonnen met het idee om goed mee te doen. Van enige druk of doelstelling was van tevoren geen sprake geweest. Wel had hij het gevoel dat hij behoorlijk fit aan de start was verschenen. In de Tour de France, waar hij eigenlijk meer dan in de Vuelta zijn zinnen had gezet op een topprestatie, was hij geblesseerd geraakt en uitgevallen. Nadat hij hersteld was kon hij dus uitgerust beginnen aan zijn voorbereiding op de Ronde van Spanje en eigenlijk pakte dat goed uit. Ook tot zijn eigen verrassing kon hij al vanaf de eerste dagen mee met de besten.

De besten?

In dat rijtje van de besten werd hij vooraf niet eens genoemd. Het zou om heel andere coureurs gaan, zo was de verwachting. De top-vier van de Tour de France was immers van de partij. Een kleine 26 dagen na de laatste sprint op de Champs-Élysées stonden de kanjers van Frankrijk al weer klaar om aan de volgende grote klus te beginnen. Een misschien wel te korte rust en dan op naar de Spaanse hitte. Quintana, Valverde, Nibali en zeker Froome stonden al weer te popelen en de wielerwereld dacht vooraf dat het wel weer tussen deze mannen zou gaan. Met name Froome had na zijn zege in de Tour nog wel even zijn zinnen gezet op nog een grote overwinning in 2015.

Maar het zou anders lopen. Tom Dumoulin maakte een soort van rentree na zijn uitvallen in Frankrijk en zorgde voor een daverende verrassing, waarschijnlijk ook voor zichzelf. In eerste instantie zette hij zijn zinnen op de tijdrit. Maar het leven van de Nederlandse coureur veranderde voorgoed in de Ronde van Spanje. Van een renner die lekker mee kon doen en moest pieken in tijdritten veranderde hij voor het oog van de buitenwereld in een coureur waar de grote jongens waarschijnlijk rekening mee gaan houden de komende jaren. Volop in het nieuws, dagenlang in de rode trui en pas aan het eind moeten zwichten. Wie had dat durven voorspellen?

Lekker voor Dumoulin dat hij vooraf niet in een favorietenrol was gedrukt. Ik weet nog steeds niet of hij dat wel wil of kan. Lekker ontspannen beginnen en dan alleen maar je uiterste best doen. Voelen dat het goed zit en dan nog wat extra’s geven. Volgens mij is dat in het leven van een topsporter een fijn idee. Ook voor zijn ploeg Giant-Alpecin kon het succes niet op. Volgend jaar willen ze in de grote rondes de ploeg wat meer afstemmen op de mogelijkheden van Dumoulin. Met andere woorden: hij krijgt helpers.

Tijdrit in Rio.

Voor Dumoulin zelf zijn de vooruitzichten natuurlijk ook wel wat anders geworden. Maar toch houdt hij zijn idealen goed voor ogen. De belangrijkste is nog altijd, en dat is niet veranderd, het winnen van een, liefst gouden, medaille op de Olympische Spelen volgend jaar in Rio. Die tijdrit in 2016 is nog altijd zijn droom en daar kunnen zijn prestaties in de grote rondes hem voorlopig niet van af brengen.

Kijk nog eens naar die schitterende negende etappe: