Van der Poel jongste wereldkampioen veldrijden ooit.

Geblesseerde Vos toch op het podium.

Mathieu van der Poel was één jaar oud toen zijn vader Adrie in 1996 volkomen onverwacht wereldkampioen veldrijden werd. Volkomen onverwacht omdat van der Poel senior al een hele carrière achter zich had en met de bijnaam ‘eeuwige tweede’ niet meer had gerekend op deze hoofdprijs. Tussen zo ogeveer 1980 en 2000 had Adrie van der Poel een schitterende loopbaan als beroepsrenner. Begonnen op de weg met mooie resultaten in bijvoorbeeld Parijs-Nice en de Waalse Pijl ging hij in de loop der jaren ook steeds meer aan veldrijden doen. Dit ging hem zo goed af dat hij zijn laatste wielerjaren eigenlijk alleen nog maar met de cross bezig was. Met als slotstuk op deze carrière natuurlijk de wereldtitel in 1996. En dat bij de fam. van der Poel coureursbloed door de aderen stroomt blijkt ook al uit het feit dat Adrie van der Poel de schoonzoon is van de legendarische Raymond Poulidor.

Opa dus een groot coureur, vader ook en zelfs wereldkampioen veldrijden. Maar waar vader van der Poel een jaar of 15 moest wachten op die titel, pakte zoon Mathieu die afgelopen weekend in het Tsjechische tabor al direkt in zijn eertse grote koers tussen de profs. Hij mocht gezien zijn 20 jaren nog bij de beloften meedoen, maar de afgelopen periode voorafgaand aan dit WK had hij al met succes meegedaan met de grote jongens en dus besloot hij om vroegtijdig over te stappen.

Jongste ooit.

Als jongste coureur ooit won hij dus de wereldtitel bij het veldrijden. Na een lange solo kwam hij als eerste over der streep. Toch was het lang spannend geweest. Rivaal Wout van Aert kon aanvankelijk in zijn wiel blijven. Maar de Belg had pech. Ketting er af. En een ronde later nog eens hetzelfde. De Belg bleef het proberen maar nam iets teveel risico en kwan in de derde ronde ongelukkig en pijnlijk ten val. Toen hij weer verder kon, was van der Poel al zo’n 50 seconden verderop. Jammer voor de wedstrijd want de twee zijn aan elkaar gewaagd, maar het kon de Nederlander niet veel schelen. Drie ronden voor het einde maakte hij zich los uit een groepje met Pauwels en van der Haar. Van Aert deed ook weer mee en passeerde op het laatste rechte eind toch nog Lars van der haar, die dus derde werd. Mathieu van der Poel was toen allang binnen en vierde zijn feestje met zijn ploeg en de familie. Moeder van der Poel heeft de tranen in de ogen als ze haar zoon feliciteert. En wat denk je van vader Adrie. Toch nog altijd de nuchterheid zelf. Maar van binnen was het wel anders. Supertrots op het grote talent van zijn zoon.

Marianne Vos.

De afgelopen zeven jaar was zij de wereldkampioen bij het veldrijden. En de wielerwereld ging er dan ook stilletjes vanuit dat ze het hem dit keer wel weer zou flikken. Maar degenen die haar de afgelopen weken een beetje hebben gevolgd, wisten al wel dat het erg moeilijk zou worden in Tabor. Al een tijdje heeft ze last van een hamstringblessure en die was sinds het NK in Veldhoven alleen nog maar erger geworden. De laatste wereldbekerwedstrijd in Hoogerheide reed ze alleen maar uit voor haar fans. De hele week rust en behandelingen. Twijfels over deelname. Maar wie Vos kent, weet dat ze het altijd zal proberen. En dat deed ze dus. Ze was ook eigenlijk niet helelmaal ontevreden maar na afloop moest ze constateren dat het allemaal niet goed genoeg was geweest om bijvoorbeel tijdens de klimmetjes te kunnen konkureren. Als je dan op techniek toch steeds wat kunt goedmaken kun je in elk geval steeds weer aanhaken. De derde plek was wel het beste wat er uit te halen viel tijdens dit WK. De Francaise Pauline Ferrand-Prevot werd eerste en de Belgische Sanne Cant eindigde op de tweede plaats. De komende tijd wil Marianne Vos eerst weer helemaal herstellen en dus fit worden. Natuurlijk weer aan mountainbiken doen en dan ‘gewoon’ weer de weg op.