Nederlandse atletiek heeft weer vedettes.

Vliegende Hollander tijdens de WK in Peking.

Wat een heerlijke atletiekweek hebben we achter ons. Tijdens de wereldkampioenschappen in Peking was het smullen geblazen. Ik schreef u al dat ik had genoten van de meerkampprestaties van ‘onze’ Nadine Broersen, die weliswaar net buiten de medailles viel, maar die zich voor mijn gevoel toch heeft geprofileerd voor de Spelen in Rio volgend jaar. En natuurlijk was het fantastisch wat Usain Bolt liet zien en ook de weergaloze tienkamp die gewonnen werd door Ashton Eaton. Atletiek liet weer eens zien waarom zij voor velen de ‘moeder aller sporten’ is.

En ook als je objectief probeerde te blijven kon je niet anders dan meegezogen worden in de euforie rondom onze nieuwe Oranje-vedettes Sifan Hassan en Dafne Schippers. De Oranjevrouwen zorgden voor een nieuwe mijlpaal in onze vaderlandse sportgeschiedenis.

Hassan verdrietig.

Sifan Hassan won voor Nederland een bronzen medaille tijdens de finale van de 1500 meter. Maar och, wat was ze treurig. Of was ze boos? Of gewoon allebei? Hassan wil alleen maar winnen en ze kon dus maar moeilijk genieten van haar derde plaats bij een WK, een derde plaats die toch echt een superprestatie is. Het was mooi geweest om te zien hoe ze zich plaatste voor die eindstrijd. In haar halve finale was ze de snelste met 15,38 seconden. De regerend Europees kampioene was voor mij al een beetje medaillekandidaat maar in die halve finale werd dat nog eens bevestigd. En het was een prachtige finale waarin ze maar net iets te kort kwam voor de tweede plaats. Boos was ze. Boos op zichzelf omdat ze vond dat ze tactisch slecht had gelopen. Tegen de NOS verslaggever zei ze dat ze veel eerder had moeten meegaan, eerder naar voren had moeten komen vanaf haar geliefde plekje achterin het deelnemersveld. Ze moest veel energie geven om alsnog naar voren te gaan en had daarom geen kracht meer voor een echte eindsprint. Kijkers zagen haar net een paar meter tekort komen voor zilver. Haar coach Honoré Hoedt had haar op het hart gedrukt om in de buurt van favoriet Dibaba te blijven. Maar tijdens de race verzuimde ze om met de Ethiopische mee te gaan naar de kopposities. De arme Hassan maakte zo’n schuldige indruk dat ik haast medelijden met haar kreeg. Maar natuurlijk is die bronzen medaille een prachtige. En eigenlijk voor het eerst in zo’n deelnemersveld. Wat een verwachtingen mogen we hebben van de nog jonge Sifan Hassan. Samen met haar coach heeft ze volgens mij al afgesproken dat ze Dibaba nooit meer haar gang laat gaan.

Vliegende Hollander.

Zelfs de buitenlandse verslaggevers zaten kennelijk te smullen van de sprintprestaties van Dafne Schippers. De nieuwe Vliegende Hollander werd ze door buitenlandse tv- commentatoren genoemd. Dit natuurlijk naar aanleiding van de races van onze legendarische Fanny Blankers-Koen. Deze won weliswaar wel nooit een WK maar de ‘Vliegende Huisvrouw’, zoals ze werd genoemd veroverde de harten van de internationale sportwereld tussen de Olympische Spelen in Berlijn in 1936 en die van 1948 in Londen, toen ze de wereld liet zien waartoe een huisvrouw en moeder in staat was op de atletiekbaan. In 1948 won ze onder meer goud op de 100 en de 200 meter en toen ze stopte met de wedstrijdsport in 1955 had ze 58 nationale titels op haar erelijst, 5 Europese titles en 21 wereldrecords.

Schippers zal vinden dat dat nog lang niet zover is maar ze zal in haar hart toch trots zijn op de vergelijking die sommige journalisten maakten. In de voetsporen van Fanny Blankers-Koen is Schippers de rijzende ster van de mondiale atletiek.

In de halve finale van de 100 meter kon je het al zien. De Utrechtse won die halve eindstrijd met zoveel overmacht dat ik al een beetje begon te rekenen op een medaille. En dat gebeurde ook. In een glorieuze finale moest ze alleen de Jamaicaanse Shelly-Ann Fraser-Pryce voor laten gaan. Maar een zilveren medaille op het koninginnenummer. Wat een fantastische prestatie van onze blonde sprintdiva. En wat heeft ze allemaal nog voor de boeg. Nog maar een paar maanden geleden koos ze ervoor om haar geliefde meerkamp maar een tijdje op een laag pitje te zetten en voor haar medaillekansen op de sprint te gaan. Gezien haar leeftijd zit er nog veel meer in het vat. Ze zal ongetwijfeld blijven werken aan haar start. Die is namelijk voor nog meer verbetering vatbaar. Schippers’ coach Bennema werkt met de hulp van de Amerikaanse trainer Rana Raider aan de starttechniek van zijn pupil. Volgens Raider is de grote kracht van Schippers echter haar mentaliteit, haar karakter, haar mindset. Op de belangrijke momenten koel en dan gewoon als een dolle pieken. Haar innerlijk rust op die finale momenten geeft haar eigenlijk al een paar procent voorsprong.

Ze kwam eigenlijk om haar slag te slaan op de 200 meter, maar ze waarschuwde haar concurrenten alvast op de 100 meter.

Kijk nog eens:

Gregory Sedoc was gastcommentator in de studio van de NOS en hij was terecht lyrisch en volgens mij enigszins geëmotioneerd. Hij vertelde iets over technische zaken. Die zijn dan aan mij wel niet besteed, maar het was wel een atletiekmoment om echt van te genieten. Ik denk dat veel sportliefhebbers dat hebben gedaan. Zo’n 70 jaar na FBK hebben ‘we’ weer een echte diva op de sprintnummers bij de mondiale atletiek.