Naomi van As stopt als international.

Olympische Spelen van Rio worden laatste kunststukje.

Ik schreef al eens over de Oranje hockeyvrouwen. In mijn ogen een ploeg die een toonbeeld is van onverzettelijkheid. Ze gaan er altijd voor. Ook als je niet een echte hockeyfan bent, wordt je toch geraakt door de inzet en de sportmentaliteit van het Nederlands vrouwenhockey elftal. Wanneer je liefhebber bent van sport in zijn algemeenheid ben je naar mijn idee onder de indruk van een team met zo’n houding. De Oranje vrouwen zijn ook nog eens regerend Olympisch- en Wereldkampioen. Maar als je denkt dat er soort tevredenheid en verzadiging heerst dan zit je er naast, want ze willen altijd maar weer verder en altijd weer meer. Daar moet je hard voor trainen en je moet er veel andere dingen voor laten. Die keus maak je als topsporter of je maakt hem niet. Maak je die keus wel, dan trekt dat een behoorlijk zware wissel op andere facetten van je leven en vroeg of laat vind je het genoeg.

Voor één van die hockeyvrouwen is het nu bijna genoeg. Naomi van As kondigde aan dat ze er bijna een punt achter zet. De 31-jarige in Den Haag geboren van As won met het Nederlands dames hockeyelftal gouden medailles bij de Olympische Spelen van 2008 en 2012. Ze speelde vanaf seizoen 2001-2002 in Den Haag bij Klein Zwitserland, maar sinds juni 2010 is ze actief voor Laren. Van As debuteerde in juni 2003 in Oranje tijdens de wedstrijd tegen Zuid-Afrika.

Beste speelster.

Vanaf die tijd is ze international. In het seizoen 2004-2005 werd ze door de coaches van de hoofdklasse gekozen tot beste speelster in die hoofdklasse. Haar fijne techniek, haar wendbaarheid en grote snelheid maken haar tot de hockeyster die voor haar club en voor Oranje van onschatbare waarde is.

Een prachtige carrière op de hockeyvelden. Die carrière werd in 2013 ruw verstoord door een nare blessure, die haar lang aan de kant hield. In een play-off wedstrijd scheurde ze haar kruisband toen ze in botsing kwam met de keepster van de tegenpartij. Een operatie volgde en daarna de lange weg van herstel. Oefenen. Weer gaan trainen en dan maar hopen dat je je oude niveau weer kunt halen.

WK in Den Haag.

Een extra stimulans is hierbij ongetwijfeld geweest dat het Wereldkampioenschap dat er in 2014 aan stond te komen in haar geboortestad Den Haag zou worden gespeeld. En wat wilde ze daar graag bij zijn. De laatste weken voor dat toernooi waren onnoemlijk zwaar. Aan de lange weg van revalidatie was net op tijd een eind gekomen. Bij dat WK wonnen de hockeyvrouwen alle poulewedstrijden en vooral de vierde wedstrijd zal van As zich de rest van haar leven herinneren. In die wedstrijd, tegen Australië, maakte Naomi van As haar eerste goal. Wat moet er op dat moment iets van deze sportvrouw zijn afgevallen. Hier zie je nog een samenvatting van die wedstrijd vorig jaar. Let op van As als ze haar doelpunt maakt:

Wat een emotie en wat zijn de andere meiden blij met en voor haar. Daarna wonnen de dames ook nog de finale tegen Argentinië en werd de ploeg dus wereldkampioen in het stadion van ADO, dat omgetoverd was tot hockey-arena. Van As merkte in die laatste fase van het toernooi natuurlijk wel dat het allemaal een beetje op begon te raken. Ze had zo verschrikkelijk hard moeten trainen in een traject dat haar revalidatie mogelijk had gemaakt, dat ze wellicht iets te veel van zichzelf had gevraagd, waardoor de batterij leeg raakte.

Mentaliteit.

Maar haar mentaliteit stond haar niet toe om bij de pakken neer te zitten en na een kleine rustperiode kondigde ze aan dat ze voor 2015 weer nieuwe doelen had gekozen. De EK in Londen komende zomer. Bovendien kunnen de Oranje vrouwen zich kwalificeren voor de Spelen van Rio in 2016.

En Rio 2016 moet dan maar het sluitstuk worden van van As’ indrukwekkende internationale carrière. Onlangs kondigde ze haar vertrek bij de nationale ploeg aan. De komende anderhalf jaar zal ze zichzelf nog één keer op de pijnbank leggen om alles er uit te persen. Fit blijven en alsjeblieft niet weer geblesseerd raken. En dan met weer zo’n fantastisch team naar de Spelen. Want die ‘honger’ laat haar niet in de steek. Altijd weer wil ze prijzen winnen. Na de Spelen in Rio volgend jaar stopt ze ermee. In elk geval internationaal. Heel misschien dat ze daarna nog wel even doorhockeyt bij haar club Laren. Want dat is eigenlijk ook nog wel een wens. Met Laren een keer kampioen van Nederland worden. Dat is misschien wel de enige prijs die ze nog niet heeft. We zullen in elk geval nog een dik jaar kunnen genieten van de tomeloze inzet van van As in het Oranje hockey elftal dat hopelijk weer voor de prijzen gaat.