Nederlandse schaatsers beheersen al jarenlang het mondiale schaatsen. Zowel bij de mannen als bij de vrouwen. Tijden van Ard en Keessie herleven op de ijsbaan. Nederlanders doen het momenteel goed bij de wereldbekerwedstrijden, EK ’s en WK ’s en met name ook bij de Olympische Winterspelen. Maar Nederland heeft ook met name op de korte afstand een geweldig talent gehad. Marianne Timmer won in haar tijd ook alles wat er maar te winnen was. Hoe gaat het nu met haar en hoe zag haar loopbaan er toen uit. Wij hebben ons hier eens in verdiept.
Wie is Marianne Timmer
Beste sportweddenschappen acties 2024:
Maria Aaltje Timmer is geboren op 3 oktober 1974 in het Groningse Sappemeer. Marianne is een voormalig Nederlandse topschaatsster met name op de kortere afstanden. Haar bijnaam Timmertje dank ze aan de uitspraak van televisieverslaggever Frank Snoeks. Zijn uitspraak “Timmertje, Timmertje wat ga je doen” kennen we allemaal nog wel. Marianne Timmer versloeg met haar tijd de Duitse Gunda Nieman op de 1.500 meter in 1998. Gunda Niemand heerste toen op alle fronten en werd onverslaanbaar geacht. Vele prijzen heeft Marianne gewonnen in haar sportieve carrière. Ze is getrouwd met oud voetbalkeeper Henk Timmer die carrière maakte bij onder andere AZ Alkmaar en bij Feijenoord. Ze heeft een aantal eigen schaatsploegen gehad. Thans is ze onafhankelijk adviseur op sportgebied.
Hoe het ooit begon
Marianne Timmer groeide op op de boerderij van haar ouders Lucas en Jans Timmer. Ze was nog maar 18 maanden oud toen ze al kennismaakte met het ijs. Ze stond direct al recht op de ijzers op het ijs van het Achterdiep bij de boerderij van haar ouders. Toen ze zes jaar was reed ze haar eerste wedstrijd op het Borgercompagniester Diep, natuurlijk won ze ook. Haar talent was toen al opgevallen bij de mensen van IJsclub Borgercompagnie, en ze vroegen haar om lid te worden. Ze was 15 jaar toen ze een uitnodiging kreeg voor de Groningse selectie. Niet veel later werd ze uitgenodigd door de KNSB voor een buitenlands trainingskamp, samen met andere talenten. Haar vader Lucas bracht haar altijd naar de trainingen. Dat deed hij ook voor haar broer Tinus die een echt fietscross talent was. Zowel de ijsclub als haar vader typeerden als haar sterkste eigenschap dat ze meedogenloos was.
Trainingskamp KNSB
Marianne was dus uitgenodigd voor een trainingskamp van de KNSB in het buitenland. Daar werd ze geconfronteerd met haar leeftijdsgenoten uit de Randstad. Timmertje had het daar moeilijk mee, ze werd uitgescholden voor boer en uitgelachen om haar Groningse tongval. Ze werd ’s morgens niet gewekt voor het eten, ook werd ze niet gevraagd om mee te gaan hardlopen. Maar hierdoor werd ze wel getergd door teamgenoten. Vlak na het trainingskamp was het NK junioren, daar moest ze rijden tegen één van haar zogenaamde trainingsgenoten. Ze moest rijden op de 1.000 meter de afstand waar tegenstandster altijd veel sneller was geweest. Maar ze wilde laten zien dat haar Groningse talent sterker was dan het talent uit de Randstad. Marianne versloeg haar opponent met Groningse flair.
Haar doorbraak
Marianne Timmer brak eigenlijk door op het WK junioren in 1994 waar ze de bronzen medaille won. Ze had steeds meer in de gaten dat haar talent lag op de kortere afstanden, ze ging zich daar ook steeds meer op toeleggen. In 1994 deed ze mee aan het WK sprint en werd daar slecht 23e. In 1997 werd ze voor het eerst Nederlands Kampioen op de sprint. Bij het WK afstanden ook in 1997 werd ze wereldkampioen op de 1.000 meter. In 1998 deed ze mee aan de Olympische Spelen van Nagano. Ze won daar goud op de 1.000 meter en op de 1.500 meter. De race op de 1.500 meter was bijzonder omdat ze daar met haar tijd Gunda Nieman versloeg. In de jaren erna werd ze op 2000 na wel elk jaar Nederlands kampioen sprint maar internationaal viel het wat tegen.
Wereldkampioen sprint
In 1992 deed ze mee aan de Olympische Spelen van Salt Lake City. Maar succesvol was ze daar niet. Met een achtste plaats op de vijfhonderd, vierde op de duizend, eenentwintigste op de 1.500 meter was het ronduit teleurstellend. In 2003 werd ze wel weer Nederlands kampioen maar internationaal was het wederom teleurstellend. Maar in 2004 zou er weer een hoogtepunt komen. Het WK sprint was in Nagano waar ze in 1998 tweemaal goud won. Ook nu was er succes op de M-Wave de ijsbaan van Nagano. Marianne Timmer werd wereldkampioen op de sprint. Ze was de eerste Nederlandse vrouw die wereldkampioen op de sprint was geworden. Ze won geen afstand maar met drie derde en een vierde plaats was ze het meest constant. In 2005 werd ze wel weer Nederlands Kampioen. Ook won ze tweemaal goud op het NK afstanden op de 500 en 1.000, en zilver op de 1.500 meter.
Turijn
In 2006 wist Marianne zich te plaatsen voor de Olympische Spelen van Turijn. Ze mocht starten op de 500 en 1.000 meter. De plaatsing voor de Spelen in Turijn had ze verdiend aan de hand van haar prestaties op het Nederlands afstandskampioenschap. Maar haar Spelen begonnen dramatisch, op de 500 meter werd ze vanwege valse starts gediskwalificeerd. Een week later op 19 februari won ze verrassend de gouden medaille op de 1.000 meter. Ze versloeg met haar tijd de topfavorieten Cindy Klassen en de Duitse Anni Friesinger. Wederom won ze dus goud op de 19e februari, een voor haar gedenkwaardige dag. Ten tijde Van de Spelen in Lillehammer overleed haar beste vriendin Renske Vellinga op 19 februari. Door haar gouden medaille op de 1.000 meter mocht ze ook de 1.500 meter rijden. Daar kwam ze niet verder dan een veertiende plaats.
Seizoen 2009-2010
Het seizoen 2009-2010 was nog maar net begonnen toen Marianne op 13 november tijdens een val haar hielbeen brak. Het gebeurde tijdens de wereldbekerwedstrijden in Heerenveen. Het seizoen leek al voorbij want ze kreeg twaalf weken rust voorgeschreven. Maar Timmertje had daar totaal andere gedachten over. Op 21 december goed vijf weken later werkte ze al weer een lichte training in Thialf af. Ze reed nog wel mee met het Olympisch kwalificatietoernooi, maar dat kwam duidelijk te vroeg. Helaas wist Marianne zich niet te plaatsen voor de Olympische Winterspelen van Vancouver.
Seizoen 2010-2011
Vol vertrouwen begon ze aan het seizoen 2010-2011 na haar blessure. Op de NK afstanden konden de startplaatsen voor de wereldbekerwedstrijden verdiend worden. Marianne reed de derde tijd in de eerste omloop van de 500 meter. In haar tweede rit tegen Marrit Leenstra kwam ze ten val. Op basis van haar eerste tijd plaatste ze zich wel voor de wereldbekerwedstrijden. Marianne Timmer was met haar 36 jaar duidelijk in de nadagen van haar glansrijke carrière. Ze wilde zich ook nog plaatsen voor de 1.000 meter, helaas lukte dat door een zesde plaats niet. Op 19 november 2010 bracht ze haar biografie Timmertje, Timmertje wat ga je doen uit. Het boek is geschreven door Telegraaf-journalist Frank Woestenburg.
Einde carrière
Op 27 december begon ze aan haar NK sprint maar haar eerste rit ging zeer teleurstellend. Marianne besloot het NK niet af te maken en met onmiddellijke ingang te stoppen met schaatsen. Aan een fantastische carrière met veel hoogtepunten maar ook wel dieptepunten kwam een eind. Op 22 januari 2011 werd ze op de eerste dag van het WK sprint in Thialf benoemd tot Erelid van de KNSB. Ze is nog steeds de recordhoudster met het meeste aantal keren dat ze Nederlands sprintkampioen werd, tien keer. Op de Nederlandse afstandskampioenschappen haalde ze 13 gouden, 14 zilveren en drie bronzen medailles op de 500, 1.000 en 1.500 meter. Ook dit is een ongekend aantal.
Weetjes en feiten over Marianne Timmer
• Op de sterfdatum 19 februari van haar beste vriendin won ze tweemaal Olympisch goud
• Haar biografie “Timmertje, Timmertje wat ga je doen” kwam op 19 november 2010 uit
• Van 2001 tot 2003 was ze getrouwd met schaatscoach Peter Mueller
• Sinds 4 oktober 2012 is ze getrouwd met Henk Timmer voormalig doelman van onder andere AZ en Feijenoord.
• Na de uitspraak van Timmertje, Timmertje wat ga je doen van Frank Snoeks bleef haar bijnaam Timmertje.
• Ze reed twee keer een wereldrecord op 16 maart 1997 in Calgary op de kleine vierkamp en op 16 februari 1998 op de 1.500 meter in Nagano
• Ze haalde haar grootste successen op de M-Wave in Nagano.
