Kan Contador zijn ambitie waarmaken?

Na zware valpartij eerst maar eens overleven in de Giro.

Ik schreef al eerder dat de Giro d’Italia zo’n wielerwedstrijd is waar de liefhebbers ontzettend naar uitkijken. Veel fans vinden dat met de start van de Giro het wielerseizoen pas echt begint. Natuurlijk komt dat ook omdat bij zo’n grote ronde net als bij de Vuelta en de Tour de France de media er boven op zitten. De voorjaarsklassiekers zijn mooi maar nu is het allemaal echt begonnen voor de ware wielerfan. En met de Giro kom je als toeschouwer echt aan je trekken. Romantici vinden de Ronde van Italië vaak onvoorspelbaar; de grilligheid van het landschap zal daar mee te maken hebben.

Ook voor de renners zijn deze wedstrijden uitdagend en mooi. Als je één van de drie wint hoor je voor de rest van je leven bij de groten. Als je er meer dan één wint ben je al snel een levende legende. Maar als je er meer dan één in hetzelfde jaar wint wordt er bijna een standbeeld voor je opgericht.

Alberto Contador heeft zijn zinnen gezet op zo’n prestatie. Hij wil in 2015 de Giro èn de Tour winnen. Een zeer ambitieuze doelstelling van een ambitieuze renner. Kenners denken dat hij er toe in staat is. Als alles goed gaat tenminste. En er geen gekke dingen gebeuren. Maar jammer genoeg gebeuren er in zo’n grote wedstrijd nogal eens gekke dingen.

Ongelukken en valpartijen bijvoorbeeld.

Waarschijnlijk weet u nog wel dat in 2011 de Giro en trouwens de hele sportwereld zijn adem inhield toen op 9 mei in de derde etappe van de wedstrijd de Belg Wouter Weylandt om het leven kwam bij een zware val. Op slag dood, zouden de artsen later verklaren. Ondanks de onmiddelijke reanimatiepogingen was de schedelbasisfractuur de oorzaak van zijn tragische dood. Eerder overleed in 1976 de Spanjaard Juan Manuel Santisteban en in 1986 de Italiaan Emilio Ravasio ten gevloge van een val in de Ronde van Italië.

Toen een paar dagen geleden Alberto Contador dan ook ten val kwam in de zesde etappe van de huidige editie van de Giro, kwamen bij de fans waarschijnlijk de nare herinneringen weer boven. De Spanjaard had zich een paar etappes daarvoor in de roze leiderstrui gereden en al vroeg in de Ronde dacht men aan een eindzege. Aan het eind van de zesde etappe raakte Contador echter betrokken bij een massale valpartij en hij kwam op zijn knie en schouder op de grond terecht. Over die knie was niet al te veel te doen maar de schouder werd al snel reden voor ernstige bezorgdheid. Kijk maar eens naar die valpartij:

Ook Moreno Hofland werd een beetje het slachtoffer van het ongeluk. Hij raakte ingesloten tijdens die massasprint en moest genoegen nemen met de elfde plaats. De renner van Lotto-Jumbo viel door de valpartij even stil nadat hij moetst remmen en hierdoor raakte hij zijn kansrijke uitgangspositie voor de eindsprint kwijt. Toch was ploegleider Jan Boven nog redelijk tevreden: natuurlijk wil je door zo’n ongeluk je kansen niet verspelen, maar de rest van de etappe was er goed gekoerst en dan moet je het daar maar mee doen.

De reactie van Contador’s ploegleiding was natuurlijk anders. Een woordvoerder van Tinkoff-Saxo zei na afloop natuurlijk erg geschrokken en bezorgd te zijn, maar men had hoop dat de renner verder kon. Al wist iedereen dat dat bijzonder zwaar ging worden. Met een ontwrichtte schouder had Contador bij de finish zijn armen niet eens omhoog kunnen steken om de leiderstrui aan te trekken. Maar gelukkig bleek bij nader onderzoek dat er niets gebroken was. Dus werd de pijn betsreden en daardoor kon hij na een redelijk goede nacht toch weer vertrekken voor de volgende (zevende etappe). De verzorgers hadden de schouder stevig ingepakt en hij wilde die zesde etappe, ook nog de langste van de Giro, alleen maar overleven. En na een dag van ontzettend afzien reed de drager van het roze deze zevende etappe uit en wist zich ook nog eens aan de kop van het klassement te handhaven. Voor Contador zal de rest van de Giro d’Italia elke dag loodzwaar blijven. Heel blijven, zuinig op je lijf zijn en dan liefst op de laatste dag als winnaar op het podium staan.