Hoofdprijs komt in zicht.

Volleybalsters laten twee gezichten zien.

Als komende sportzomer in de Rio de Janeiro de Olympische Spelen worden gehouden zal Oranje flink vertegenwoordigd zijn. Niet in het minst bij de teamsporten en zoals het er nu uitziet kunnen we ook en met name vrouwenteams bewonderen tijdens het vierjaarlijkse sporthoogtepunt. De handbalsters zitten op koers, de voetbalsters maken een kans net zoals de waterpolovrouwen. De hockeysters zijn al gekwalificeerd en waarschijnlijk vergeet ik wel iets.

Afgelopen week hebben ook de volleybalsters een belangrijke stap gezet. Na het OKT in het Turkse Ankara mogen de speelsters onder leiding van bondscoach Guidetti in de tweede helft van mei voor de voorlopige hoofdprijs gaan tijdens een mondiale kwalificatieronde.

Die hoofdprijs is namelijk deelname aan de Spelen.

Nadat de vrouwen afgelopen zomer in eigen land tweede werden tijdens het EK waaierde de ploeg natuurlijk uiteen om in diverse buitenlandse competities te spelen. Maar in de tweede helft van december kwamen de dames weer bij elkaar om zich voor te bereiden op het toernooi in Turkije. Daar was heel wat te verdienen. De winnaar mocht regelrecht naar Rio en de nummers twee en drie plaatsten zich voor het laatste OKT in Japan. Vooraf was Guidetti er niet helemaal gerust op. De voorbereidingstijd vond hij natuurlijk te kort. Misschien realiseerde hij zich niet dat dat voor alle deelnemende landen gold? Natuurlijk is het lastig om zo’n belangrijk toernooi af te moeten werken tussen de competitieverplichtingen door, maar dat geldt voor iedereen. De startposities waren dan ook gelijk.

Optimisme.

Vlak voor de jaarwisseling speelde het team tijdens het traditionele Almelo-toernooi twee oefenwedstrijden tegen België en liet zien dat het voor die tegenstander toch echt te sterk was. Aanvoerster Maret Balkestein-Grothues was dan ook optimistisch en zei met een goed en positief gevoel naar Ankara af te zullen reizen. Ook Anne Buijs had hoop op een goed resultaat. De tweede plek tijdens het EK had de ploeg volgens haar een enorme ‘boost’ gegeven en zij verwachte kennelijk pas een echt moeilijke partij tijdens de tweede wedstrijd, als Oranje tegen het thuisspelende Turkije moest aantreden.

Maar in de eerste wedstrijd bleek dat Oranje er toch niet helemaal klaar voor was. Hadden de meiden Duitsland toch enigszins onderschat? Speelden onze oosterburen net iets feller omdat ze tegen hun ‘oude’ bondscoach wat extra’s wilden laten zien? Feit is dat in die eerste partij Nederland onvoldoende presteerde. Het leek of Oranje een ouderwets lesje kreeg in vastberadenheid en wilskracht. Traditioneel natuurlijk de componenten van de Duitse sportmentaliteit waarmee Oranjesporters nog wel eens moeite hebben. Het Nederlands team kon het niet bolwerken tegen de Duitse dames die zich heerlijk voelden in hun ‘underdog’rol.

Emotiebom.

Voor de emotiebom Guidetti een enorme teleurstelling. Gelukkig was hij wel zo sportief om zijn voormalige ploeg alle lof toe te zwaaien. Maar zijn eigen team was onherkenbaar geweest voor de coach. De klap van die ontluisterende nederlaag kwam hard aan en Guidetti had gezien dat zijn ‘speelsters’ Buijs en Sloetjes (zij spelen net als midspeelster Robin de Kruijf in het Turkse Vakifbank Istanbul, waarvan Guidetti ook de coach is) niet de vorm hadden die nodig was geweest om het niveau van het afgelopen EK te gaan halen. Een en ander werd aan de afstemming met spelverdeelster Laura Dijkema geweten. Ik vraag het me af. Waren de vrouwen misschien al een heel klein beetje bezig geweest met de tweede poulewedstrijd tegen Turkije?

Alleen maar naar voren kijken.

In elk geval zal er stevig gepraat zijn. Ik hoop en verwacht dat de staf dat toch wel zal doen. Want het team leek gewoon niet ‘klaar’ voor die eerste wedstrijd en met het vooruitzicht van de laatste kans in mei moet dat toch een waarschuwing zijn. Gelukkig realiseerden de meiden van captain Grothues zich dat de tweede wedstrijd een alles of niets potje zou worden en ze besloten het gevecht ook op die manier aan te gaan. Als een dolle vlogen ze er in en overbluften de Turkse vrouwen, die zich trouwens al geplaatst hadden voor de volgende ronde. Misschien was die dag wel de grootste prestatie dat de Oranjevrouwen het meestal uitzinnige thuispubliek in Ankara na een half uur al stil hadden. Een revanche op zichzelf. Mooi dat de meiden lieten zien dat ze ook en wel degelijk onder deze grote druk hun beste spel kunnen laten zien.

Na deze twee extreem verschillende wedstrijden verliep het toernooi zoals ik dat wel een beetje had verwacht. Tegen Kroatië en in de halve eindstrijd tegen Italië deed Oranje wat het moest doen, namelijk winnen. In de finale bleek, net als tijdens het Europees kampioenschap, dat de verdediging en het blok van de Russinnen voorlopig nog onneembare vestingen zijn. Twee sets leek het een leuke wedstrijd, maar de Russinnen hadden en hielden de regie.

Helemaal niet erg. Voorlopig heeft het Nederlands vrouwen volleybalteam haar status van tweede in Europa kunnen bevestigen. Het optimisme richting de kwalificatiewedstrijden in mei en Japan vind ik dan ook voorzichtig terecht. Het enige dat me dwars zit is dat enorme verschil in niveau van die eerste twee wedstrijden. Een mooie uitdaging voor team en begeleiding, zou ik denken. De hoofdprijs is binnen handbereik en die hoofdprijs is deelname aan de Spelen.