Hockeymannen plaatsen zich voor Rio.

Na wisselvallig toernooi is het Olympische ticket binnen.

Hockeycoach Max Caldas maakte vorig jaar de overstap van het nationale hockey vrouwenelftal naar de heren. Zijn voorganger bij de mannenploeg, Paul van As, had het team attractief en aanvallend laten hockeyen en de oranjeheren waren altijd in de wereldtop te vinden geweest. Toch had het team nooit een hoofdprijs gewonnen. De vrouwen hadden de afgelopen jaren wel de nodige prijzen binnengehaald. Onder leiding van Caldas was het elftal uitgegroeid tot een ware vechtmachine. De Olympische Spelen werden gewonnen en de Wereldtitel ging ook naar Nederland. Het type spel van de oranjevrouwen was er onder Caldas één van vechten, er altijd voor gaan en elke bal veroveren van elke tegenstander. In eerdere verhalen op deze site heb ik al hoog opgegeven van de houding van het nationale vrouwen hockeyelftal. In mijn ogen een voorbeeld van hoe een team moet werken om tot resultaat te komen.

Dat resultaat moet Caldas nu ook bij het herenelftal gaan brengen. Het gaat dan volgens mij niet zozeer om techniek en tactiek of strategie. Het gaat meer om gedrag en houding. Caldas selekteerde zijn spelers naar eigen zeggen wat meer op karakter en hij wilde de groep uitdagen om wat meer ‘killers’-gedrag te gaan vertonen.

Aarzelend begin.

Het begin was wisselvallig. Tijdens de Champions Trophy zagen we Oranje schitteren maar ook schutteren. Argentinië en Duitsland werden met prima en degelijk hockey aan de kant gezet. Maar tegen India, toen het elftal al geplaatst was voor de tweede ronde, werd er geprutst. Kansen werden niet benut en de heren gingen naar Caldas’ zin te slap de duels aan. Ook de kwartfinale tegen Pakistan ging verloren en de conclusie was dat er nog het nodige werk te verrichten was om de instelling van de groep naar het absolute winnaars niveau te tillen. Tot in je tenen het gevoel hebben dat je er voor wilt gaan; altijd en overal. Dat is wat Caldas wil bereiken met de Oranjemannen.

World League.

Nu, een flinke poos later, moesten de mannen in het kader van de Hockey World League een soort van halve finale ronde afwerken in Buenos Aires. Deze internationale landenkompetitie is nog niet erg geland bij het grote publiek maar omdat uiteindelijk de beste drie landen van die halve finale naar de Olympische Spelen in Rio de Janeiro gaan in 2016, wilde Caldas met zijn hockeyers toch echt presteren. Bovendien; Oranje staat tweede op de wereldranglijst en was aan zijn stand verplicht om zich via deze korte route te plaatsen voor de Spelen.

Een mooie gelegenheid om te zien waar het team nu staat. Na de verloren WK finale vorig jaar tegen Australië kwam de bondscoach aan het roer en de vaderlandse hockeywereld was voor aanvang van deze halve finale echt benieuwd of het team zou slagen in zijn missie: plaatsing voor de Spelen. Die plaatsing is ondertussen een feit. Maar jammer genoeg speelde Oranje ook tijdens dit toernooi nog te wisselvallig. In de poule verzamelden de Nederlandse herenhockeyers tien punten in vier wedstrijden en dat was genoeg om als eerste door te gaan naar de kwartfinales. Spanje werd met 3-1 verslagen maar na afloop was vriend en vijand het erover eens dat het bepaald niet gemakkellijk was geweest. Na de 2-0 voorsprong heerste er nog niet het vertrouwen dat nodig is om zo’n wedstrijd geroutineerd en zakelijk uit te spelen. Maar oké; het resultaat mocht er wezen en de halve finales waren gehaald. In die halve finale was Duitsland de tegenstander. Nederland speelde eigenlijk een goed en sterk duel maar bleef toch met lege handen door de 2-1 nederlaag. Caldas zag natuurlijk dat zijn team goed had gepresteerd en daar was hij ook wel trots op, maar uiteindelijk verlies je.

Troostfinale.

Omdat de eerste drie zich konden plaatsen voor Rio stond er natuurlijk behoorlijk druk op de troostfinale. Immers, winst betekende direkte plaatsing en dus rust in de tent wat betreft het voorbereidingsprogramma volgend jaar en de zekerheid die daarbij hoort. De knop moest dus nog even om en het elftal kon laten zien hoe het omging met een nederlaag in een overigens goede wedstrijd. En gelukkig lukte dat. Na de nederlaag tegen de Duitsers zal de voorbereiding op die laatste wedstrijd tegen Canada zeker niet gemakkellijk zijn geweest, maar de groep toonde genoeg karakter om fel en voluit van start te gaan. Gelukkig scoorde Jonker al binnen een paar minuten en dat hielp Nederland goed op weg. Canada, dat volgens mij vijftiende staat op de wereldranglijst had eigenlijk niets in te brengen en werd gaandeweg het duel vernederd. Oranje was met 6-0 veel te sterk.

Ticket in de tas.

Natuurlijk wilde Caldas niet al te euforisch doen na die laatste overwinning tegen de nummer vijftien van de wereld. Hij was eigenlijk meer opgelucht. Het Olympische ticket ging mee in de bagage naar Nederland. Oranje zet hiermee een traditie voort, want sinds de Tweede Wereldoorlog is het mannenhockeyelftal altijd gekwalificeerd geweest voor de Spelen. Opluchting dus alom, want gaandeweg het toernooi in Buenos Aires was het niveau af en toe zo bedenkelijk diep gezakt dat er serieus getwijfeld was aan het halen van de doelen. Een lastig toernooi voor een elftal dat er nog hard tegenaan zal moeten om volgend jaar tijdens de spelen een constant niveau te halen waarmee de kansen op een gouden medaille groter worden.