Hockeymannen met Caldas eindelijk een hoofdprijs.

Vrouwen teleurgesteld na tweede plaats.

Dat de hockeyvrouwen de finale van het Europees kampioenschap in Londen verloren was dan misschien wel ‘eigen schuld’ zoals aanvoerster Maartje Paumen het verwoordde na de verloren partij tegen thuisploeg Engeland; het zal zeker een wake-up call zijn voor de ploeg en de staf van het Nederlands vrouwenelftal. Voor bondscoach Marijne was het al zichtbaar in de ternauwernood gewonnen halve eindstrijd tegen Duitsland: Het gaat niet vanzelf. Dat waren zijn woorden. En na de verloren shoot-out in de finale moest hij met zijn speelsters concluderen dat met name het laatste kwart van de wedstrijd wat ongeconcentreerd was geweest. De ploeg die de afgelopen jaren onder Max Caldas bijna alle hoofdprijzen in de wacht sleepte verloor haar scherpte en moest genoegen nemen met zilver omdat de Engelsen profiteerden van het feit dat Oranje vergat om de wedstrijd ‘af’ te maken. De bondscoach sprak dan ook van een harde les en hopelijk een signaal om de zaken fanatieker en geconcentreerder aan te pakken. Lijkt me niet verkeerd; zo in de aanloop naar Rio in 2016.

Nieuwe bondscoach.

Voor de mannen verliep het toernooi wel florissant. Nadat bondscoach Max Caldas vorig jaar het stokje had overgenomen van Paul van Ass is het spel van Oranje toch wel wat veranderd. Onder van Ass werd echt op zijn Hollands aangevallen en bijna frivool gehockeyed. Dat had tot gevolg dat de mannenhockeyers vaak een soort schoonheidsprijs verdienden maar de afgelopen zeven jaar toch vaak met lege handen bleven. Onder Caldas kwamen de krachttrainingen terug, de discipline werd opgeschroefd en de mannen begonnen te spelen vanuit een gesloten en compacte verdediging.

En tijdens het EK in Londen bleek de weerbaarheid van de ploeg behoorlijk te zijn toegenomen. Tijdens een trainingskamp ergens in januari had Caldas al geconstateerd dat de ploeg op het goede spoor zat. Afspraken werden beter nagekomen. Zowel in als buiten het veld. De spelers begonnen elkaar aan te spreken en af te rekenen op onnodige fouten en daardoor werd het team langzaam maar zeker eigenaar van een groeiende teamcultuur.

Hoofdprijs na zeven jaar.

Het fanatisme en de vastberadenheid dropen er van af en zeven jaar na het laatste goud wonnen de mannen van Caldas nu in Londen de hoofdprijs tijdens het EK. Het was niet altijd leuk geweest in het afgelopen eerste jaar van de bondscoach. Maar zijn doorzettingsvermogen en tomeloze inzet zorgden er voor dat de mannen toch konden opbloeien in een nieuwe structuur. Er heerst inmiddels in Oranje een echt topsportgevoel en uitgerekend in de finale van het EK lieten de heren zien waar dat toe kan leiden. In hetzelfde stadion waarin Nederland drie jaar geleden de Olympische finale met 6-1 verloor, werd nu met nota bene dezelfde cijfers Duitsland verslagen.

Fans genieten nog even na:

Aanvoerder Robert van der Horst is de enige speler van het team die nog wist hoe zo’n gouden medaille voelt. Hij was er bij toen de ploeg in 2007 voor het laatst het EK won; destijds in Manchester en hij was al bijna vergeten hoe de kleur goud er uit ziet.

Geen happy losers meer?

Euforie dus bij de mannen-hockeyploeg. Toch beseft coach Caldas zich terdege dat het nog maar een begin is. De spelers weten goed dat het nog maar kort geleden is dat zij de bijnaam’happy losers’ hadden. De coach denkt dat het nog even kan duren voor deze houding echt verleden tijd is. Er wordt hard gewerkt en het het begin is er onmiskenbaar maar Caldas wil niet te vroeg juichen. Bovendien denkt hij al aan de Olympische Spelen volgend jaar in Rio en hij weet dat daar buiten de sterke Europese ploegen ook en met name Australië zich zal melden voor de hoofdprijs. Caldas wil dat Oranje op jacht gaat naar die Australische topploeg. Zij zijn volgens hem het beste team ter wereld en de norm in het mondiale hockey.

Voorlopig is de opluchting groot bij de Nederlandse hockeyers. Eindelijk weer eens goud op een groot toernooi. Grote stappen gemaakt. Op deze manier leer je om te winnen. En het geeft een onmiskenbaar goed gevoel als tijdens de trainingen op Papendal de ploeg en trainer Caldas verder gaan op hun route naar Rio.