EK atletiek in Amsterdam met paralympische sporters.

Ook mindervalide sport is pure sport.

Een unicum wordt het al genoemd. Bij de Europese kampioenschappen atletiek die van 6 tot en met 10 juli in Amsterdam worden georganiseerd zullen als onderdeel van het programma ook volwaardige wedstrijden voor paralympische atleten worden afgewerkt. Acht onderdelen onder de naam Para-Athletic Challenge worden in het traditionele EK-programma geïntegreerd. Onze eigen toppers Kenny van Weeghel, Ronald Hartog en natuurlijk ‘Blade Babe’ Marlou van Rhijn behoren tot de deelnemers. Van Rhijn zal in het Olympisch Stadion uitkomen op de 200 meter, de afstand waarop ze bij de vorige Spelen goud won en ook nog eens regerend wereldkampioene is.

Droom komt uit.

Voor van Rhijn gaat hiermee een wens in vervulling. De Monnickendamse is zo langzamerhand wereldwijd één van dé gezichten van de paralympische sport geworden. Eerder schreef ik al dat sportgigant NIKE haar uitkoos om in zijn reclamecampagne mee te doen. De positieve manier waarop zij zichzelf presenteert en haar sport promoot zijn niet alleen in ons eigen land er de oorzaak van dat de erkenning en zeker de publiciteit rond de mindervalidesport een echte boost heeft gekregen. Als een soort ambassadeur voor NOC*NSF werd ze met bewondering door de Braziliaanse pers gevolgd tijdens het promoten van sportactiviteiten voor kinderen in de achterstandswijken van Rio. Haar ster straalt in de hele wijde sportwereld.

Niet zonder uitdaging.

Maar alles begon natuurlijk met haar sportieve prestaties. Wat de meeste mensen niet weten is dat van Rhijn, voordat ze schitterde op de 100 en de 200 meter, al een zwemcarrière achter zich had. Tussen haar 12^e en haar 18^e levensjaar was ze succesvol in de nationale zwemploeg. Maar uiteindelijk stopte ze omdat ze ook wel eens wilde weten hoe het leven er uit zou zien als ze kon uitgaan en uitslapen. Maar al snel miste ze een doel; er was geen uitdaging. En zonder uitdaging kon ze niet. Haar ouders hadden haar altijd uitgedaagd om ieder gewenst doel na te streven. Ook zonder benen kun je deelnemen aan het leven. En het lijkt er op dat het ’willen winnen’ echt altijd in haar heeft gezeten.

Aangeboren talent

Als iets van haar talent aangeboren is dan is het de drang om de competitie aan te willen gaan. Niet dat haar vader en moeder haar iets opdrongen of haar zelfs maar pushten. Nee; er werd alleen maar vanzelfsprekend gedaan over dat alles kan. Ook als je geen benen hebt. Haar moeder heeft haar de houding meegegeven van ‘stik maar, het zal wel lukken’! Waarschijnlijk is haar zelfvertrouwen het mooiste wat ze van huis uit heeft meegekregen.

Blade Babe.

En dat onverzettelijke en die vechtlust hebben haar al de nodige successen gebracht. Van Rhijn is ‘s werelds snelste op de 100, de 200 en de 400 meter. Olympische medailles en het breken van records. Dat is waar je aan denkt als je de naam van Rhijn tegenkomt. De bijnaam ‘Blade Babe’ dankt ze aan de prothesen die aan haar onderbenen zijn vastgemaakt en waarop ze zo verschrikkelijk hard kan rennen. Ze liep erop toen ze in 2012 bij de Paralympics in Londen haar gouden en zilveren medailles won. Toch wil ze zichzelf niet identificeren met die blades. Van Rhijn vindt zichzelf gewoon Marlou van Rhijn, een atleet die toevallig op blades loopt.

Kenmerkende karaktertrekken

Moed, vastberadenheid, passie. De kenmerkende karaktertrekken van de para-atlete zijn niet alleen opgemerkt door grote multinationals als NIKE. BP is sponsor van het Internationaal Paralympisch Comité (IPC) en promoot de mindervalidesport samen met toppers als Jiske Griffioen, Jetze Plat en natuurlijk de ‘Blade Babe’! Volgens de sponsor inspireren de paralympiërs ons allemaal en ook als het een reclame-uiting is ben ik het daar persoonlijk hartgrondig mee eens.

Ambassadrice van de sport

Van Rhijn wordt vaak gevraagd om haar verhaal te vertellen en ze gedraagt zich als een waardig ambassadrice van haar sport. Zij is volgens mij één van die vrouwen die bijdragen aan veranderingen. In dit geval aan veranderingen in de manier waarop mensen aankijken tegen de paralympische sport. De atlete maakt duidelijk dat het voor haar niet anders is als voor andere sporters. Grenzen verleggen, jezelf verbeteren. Dat is voor elke sporter het doel in het leven. Voor zichzelf is zij dan ook een gewone sporter. Ze mist naar eigen zeggen haar benen nooit.

Marlou van Rhijn

Ze snapt wel dat men graag haar verhaal wil horen en ze wordt dan ook niet moe om het te vertellen. Maar uiteindelijk moet het niet om haar blades gaan. Het moet gaan om Van Rhijn als sporter. Pas als die missie is geslaagd kan de paralympische sport professioneler worden. Daar is die acceptatie voor nodig. Dat is die droom. En dat is het doel dat ze najaagt. Wat zal Marlou van Rhijn genieten van het idee dat binnenkort een groot internationaal evenement als het EK in Amsterdam het podium zal zijn waarop weer een stukje van haar sport geïntegreerd wordt in het programma van de grote ‘gewone’ sportevenementen.