Vlaanderens Mooiste voor Peter Sagan.

Terpstra komt tekort in 100^ste Ronde van Vlaanderen.

Het seizoen van Niki Terpstra was nog niet echt om over naar huis te schrijven. Toen hem vorige week werd gevraagd wat zijn verwachtingen waren voor de Ronde van Vlaanderen die afgelopen zondag werd verreden, gaf hij echter aan dat hij vond dat zijn vorm met de week beter werd en dat het met veel zelfvertrouwen aan de start zou staan. Vorig jaar verraste hij zijn fans immers met een prachtige tweede plaats achter winnaar Alexander Kristoff. De weken voorafgaand aan ‘Vlaanderens Mooiste’ had hij zich voorbereid in de koersen door België. De Noord-Hollander hoopte dan ook dat hij en zijn ploeg Ettix-Quick Step goed zouden kunnen presteren in de eerste echte voorjaarsklassieker. De Ronde van Vlaanderen is dan ook een schitterend podium voor coureurs om zich te laten zien. Alles wat kan fietsen en alles wat graag naar fietsen kijkt is present in het Vlaamse land als deze koers wordt gereden.

Na de teleurstellende prestatie van onze landgenoot in Gent-Wevelgem wilde Terpstra het hebben over ‘nieuwe ronden, nieuwe kansen’. Door hem en zijn teamgenoten moest nu maar weer eens een hoofdrol worden gespeeld.

Aansprekende zege.

Het ietwat magere voorseizoen had Terpstra’s zelfvertrouwen dus bepaald niet aangetast. Hij wilde een spetterende Ronde van Vlaanderen rijden en natuurlijk ook al een beetje vorm tonen richting Parijs-Roubaix die komend weekend wordt verreden. Parijs-Roubaix is de klassieker die hij in 2014 won. Ik denk zo dat dat zijn tot nog toe meest aansprekende zege is.

Vlaanderens Mooiste was wel een spetterende ronde, maar toch niet voor Niki Terpstra. De weergoden waren de wedstrijd gunstig gezind. Het leek of het zo moest zijn op deze dag waarop de Ronde zijn 100-jarige jubileum vierde. Niet alleen Terpstra werd vooraf beschouwd als kanshebber. Ook en met name Sagan, Cancellara en natuurlijk titelverdediger Kristoff werden voor af aangemerkt als potentiële winnaars.

België’s Hoop.

Maar wat hoopten de Belgen op een Vlaamse zege bij deze 100^e editie van hun nationale trots. De weg van de start op de Markt in Brugge naar de finish in Oudenaarde is een hele zware van 255 kilometer. De kasseien en de ongeveer achttien hellingen, waaronder de Oude Kwaremont en natuurlijk de Paterberg, waren geheel volgens traditie de scherprechters in deze enerverende wedstrijd. Pas na meer dan een uur was er een eerste ontsnappingspoging. Maar deze vlucht werd gekenmerkt door pech. Greg van Avermaet, zo’n beetje België’s Hoop, was één van de ongelukkigen in dit groepje. Hij kwam ten val en voor hem was de koers dus al vroeg voorbij.

Het peloton bleef zo ongeveer gesloten doorjagen op het restant van het kopgroepje tot na 210 kilometer de finale begon. Op de Koppenberg viel de groep uit elkaar en de eerste echte aanval kwam van Sagan. De Slowaakse wereldkampioen reed naar de vluchters toe samen met Kwiatkowski en Vanmarcke. Sagan knapte het grootste deel van het karwei op. Vanmarcke probeerde kennelijk zijn krachten enigszins te sparen voor een eventuele eindsprint. Op de Kwaremont deed Cancellara nog een poging om het groepje in te halen maar dat lukte net niet. Toen de renners op de Paterberg aankwamen plaatste Sagan een versnelling en reed weg bij Vanmarcke. Kijk maar eens naar deze video:

Peter Sagan.

In de dertien kilometer die toen nog te gaan waren werd Sagan op de huid gezeten door Cancellara maar de Zwitser die aan een soort afscheidtoernee bezig is omdat hij na dit seizoen zijn fiets in de schuur zet, kreeg de Slowaak niet meer te pakken.

Peter Sagan kwam dus in zijn eentje over de streep. De coureur van Tinkoff bleef drievoudig winnaar Cancellara dus voor. De Belg Vanmarcke werd derde en daar moesten de Vlamingen het maar mee doen. Voor Sagan was het allemaal geen reden om al te zeer uit zijn dak te gaan. Hij was nog erg onder de indruk van de pas overleden Belgische wielrenners Daan Myngheer en Antoine Demoitié. Hij wilde even stilstaan bij deze tragische gebeurtenissen die de hele wielerwereld erg hadden aangegrepen. Sagan droeg zijn overwinning dan ook op aan de beide veel te vroeg gestorven collega’s.

En de Nederlanders?

Vooraf was, zoals gezegd, gehoopt op Niki Terpstra en natuurlijk ook op Lars Boom. Maar het was de 23-jarige Dylan van Baarle die zich als beste Nederlander presenteerde. De coureur van Cannondale kon steeds in het kopgroepje blijven en werd uiteindelijk zesde. Hij begreep dat hij het geluk aan zijn zijde had gehad door de hulp van bijvoorbeeld Stijn Vandenbergh. Maar hoe dan ook, die zesde plek is gewoon een droom.

Niki Terpstra had wel lange tijd voorin gereden maar de versnelling van Cancellara was toch net iets te veel voor hem. Hij had niet meer de power om op de Paterberg nog een keer met de Zwitser mee te springen. En wat denk je van de vier lekke banden van Lars Boom? Iedere keer weer aanhaken na een wielwissel kost zo ontzettend veel kracht. En die kracht had hij liever gebruikt om in de finale met de grote jongens mee te fietsen.

Boom en Terpstra moesten dan maar accepteren dat de ‘anderen’ gewoon sterker waren geweest. Maar komend weekend zullen de mannen weer vol moraal aan de start verschijnen van Parijs-Roubaix. De tiende en elfde plek van onze landgenoten gaven hen voldoende zelfvertrouwen om tijdens deze koers in Frankrijk nog sterker voor de dag te komen. De koers ligt de beide renners goed. Terpstra won in 2014 en Boom pakte een verdienstelijk vierde plaats in 2015 achter onder andere winnaar Degenkolb.