Marianne Vos de kannibaal van het wielrennen

In alle sporten heb je talenten die uitblinken, vaak is dat op een onderdeel van hun sport. Bij het schaatsen heb je specialisten op de lange afstanden of juist op de sprint. Weer anderen blinken uit op de schoolslag of rugslag of helemaal anders in het open water. Bij het wielrennen is dat precies zo, je hebt klassementsrenners maar ook wielrenners die juist goed zijn in de klassiekers. Dan heb je ook nog de wielrenners die uitblinken op de baan in verschillende takken van het baanrijden. Zelden zie je sporters die alle onderdelen beheersen. Marianne Timmer is wel zo’n sporter goed op de baan, goed op de weg en ook nog eens goed in het veldrijden. We hebben eens gekeken wie Marianne Vos is.

Wie is Marianne Vos

Marianne Vos werd geboren op 13 mei 1987 in ’s Hertogenbosch. Marianne is van beroep wielrenster en dat doet ze als baanwielrenster, wegwielrenster en ook als veldrijdster. Het wielrennen is dus echt haar passie, ze blinkt uit in alle onderdelen van het wielrennen. In alle takken van het wielrennen heeft ze ook al bijna alles gewonnen wat er te winnen valt. Dat leverde haar de bijnaam “de kannibaal” op. Ze heeft een palmares die bijna niet te evenaren is, Olympische- wereld- Europese en nationale titels. Is ze dan helemaal niet te verslaan, ja natuurlijk wel maar die keren zijn maar zeldzaam. Vaak had dat dan te maken met blessures. Tegenwoordig woont ze in Babyloniënbroek in de gemeente Aalburg in Noord-Brabant.

Hoe het begon

Marianne was zes jaar toen ze door haar broer Anton werd besmet met het wielervirus. Twee avonden in de week trainen en later in het weekend de wedstrijden. Haar eerste wedstrijden reed ze toen ze acht jaar was. Ze had al snel in de gaten dat ze veel talent had en dat ze door heel hard te trainen erg ver kon komen. Haar ouders waren in die tijd haar grootste steun, ze gingen met haar mee naar alle wedstrijden in het hele land.

Haar carrière

De eerste successen kwamen al in 2002, toen won ze twee veldritten in Harderwijk en in Bakel. Een seizoen later won ze er negen en was ze al haast onverslaanbaar in het veldrijden. In 2004 deed ze mee aan haar eerste wedstrijden op weg en met succes. Ze werd wereldkampioen bij de junioren en haalde brons op het NK voor junioren op de weg en het tijdrijden. Het jaar 2006 was het jaar van de doorbraak van Marianne bij de vrouwen. Ze werd Nederlands kampioen en in het Gelderse Zeddam werd ze voor het eerst wereldkampioen veldrijden. Er stond in 2006 geen maat op Marianne want later dat jaar werd ze in Salzburg wereldkampioen op de weg. Bij de verkiezing voor de sportman/vrouw van het jaar won zij de prijs voor “ Talent van het Jaar”. Ze kreeg de prijs uit handen van Erica Terpstra destijds voorzitster van het NOC*NSF.

UCI-Ranking

Door de goede prestaties in 2006 was ze op 15 mei 2007 de nieuwe nummer één van de UCI-ranglijst. In het jaar 2007 won ze ook de UCI World Cup en behaalde zo ook goede resultaten op de baan. Dat ze niet alleen op de weg en het veldrijden uit de voeten kan bewees ze ook op de baan. Ze werd in 2007 nationaal kampioen bij de puntenkoers en pakte brons op de achtervolging. De successen bleven zich maar opstapelen zowel bij het veldrijden, op de weg en ook op de baan. In het veldrijden was ze helemaal onverslaanbaar van 2008 tot en met 2014 was Marianne Vos de wereldkampioen. Van 2010 tot en met 2015 kwamen daar de nationale titels op de weg ook nog eens bij. Het jaar 2013 werd een beetje een bijzonder jaar, want ze werd uitgeroepen tot mountainbikester van het jaar in Nederland.

Blessures en overtraind

In de winter van het seizoen 2014-2015 kreeg Marianne Vos last van haar hamstrings. Ze haalde nog wel een bronzen medaille op het WK veldrijden. Maar ze moest haar rentree op de weg toch iedere keer uitstellen. Ze had ook nog de ambitie om op de Olympische Spelen uit te komen bij het mountainbiken. In april brak ze door een ongelukkige val bij een mountainbikewedstrijd in Oostenrijk een rib. Het herstel duurde enige tijd waardoor ze de Europese Spelen misliep. Ook het NK op de weg en de Giro Rosa moest ze laten schieten. In juli 2015 maakte ze bekend overtraind te zijn en dat ze verplicht rust moest nemen. Daardoor miste ze ook het veldritseizoen 2015-2016. In de loop van 2016 ging ze weer voorzichtig wat wedstrijdjes rijden. De verplichte rust noemde ze achteraf haar moeilijkste wedstrijd. Bondscoach Johan Lammerts selecteerde haar nog wel voor de Olympische wegwedstrijd van Rio.

Olympische Spelen

Marianne Vos heeft tot dusver aan drie Olympische Spelen mee gedaan. Tijdens de Spelen van Beijing won ze de gouden medaille op de baan bij de puntenkoers. Ze deed ook nog mee aan de tijdrit en aan de wegwedstrijd daarin werd ze respectievelijk veertiende en zesde. Vier jaar later waren de Spelen in Londen daarin kwam ze alleen op de tijdrit en op de wegwedstrijd in actie. Marianne Vos won de gouden medaille bij de wegwedstrijd, in de sprint versloeg ze Amistead en Zabelinskaya. De tijdrit werd niet echt een succes daar werd ze slecht zestiende. Ook op de Spelen van Rio de Janeiro kwam ze op de weg in actie, ze was daar de meesterknecht van Annemiek van Vleuten en Anna van der Breggen. In de slotklim kwam Van Vleuten zwaar ten val maar wist Anna van der Breggen toch het goud veilig te stellen.

Weetjes en feiten

• Marianne Vos werd in totaal 7 keer wereldkampioen veldrijden
• Ze won twee keer Olympisch goud in Beijing en Londen
• Vos werd drie keer wereldkampioen op de weg 2006 Salzburg, 2012 Valkenburg en 2013 Florence ze werd ook nog 5 keer tweede
• In het huis van Marianne Vos is op 1 beeldje na niets wat naar het wielrennen wijst.
• Marianne Vos traint het liefst alleen
• Ze is erg perfectionistisch, ze was niet tevreden op de manier hoe ze de gouden medaille op de Spelen van Londen won.
• Marianne kon niet alleen goed wielrennen maar ook erg goed schaatsen