Kruijswijk valt van roze wolk..

Kruijswijk na Dumoulin in het roze.

Steven Kruijswijk was dagenlang de trotse drager van de leiderstrui in de Giro d’Italia. In de eerste week waren de wielerliefhebbers al in hun nopjes geweest met Tom Dumoulin die in het roze tricot door Nederland koerste. Maar zijn achterwerk deed niet goed mee en hij moest na zes dagen in het roze afstappen. Ik herinner me dat ik bij mezelf dacht: jammer dan; weer eens net niet. Maar achteraf had ik niet goed op Steven Kruijswijk gelet. Nogmaals sorry. De man stond op de dag dat Dumoulin afstapte op de vierde plek in het algemeen klassement en dat zou alleen maar beter worden. Het werd zelfs zo goed dat de fans zich al een beetje opmaakten om op zondag 29 mei een Oranje feestje te gaan vieren in Turijn waar de laatste etappe zou eindigen.

Helaas pindakaas.

Maar het mocht niet zo zijn. En weer dachten velen met mij aan Tom Dumoulin toen deze vorig jaar in de laatste paar etappes bezweek onder de druk en venijnige aanvallen van zijn concurrenten in de Ronde van Spanje. Ook voor Dumoulin was het ‘helaas pindakaas’! Net niet. Natuurlijk was vriend en vijand het er over eens in 2015 dat Dumoulin het fantastisch had gedaan en de wielerliefhebbers in ons land waren blij: “we” hebben er weer één. “We” gaan weer meedoen in de echt grote wedstrijden. Eindelijk is er een opvolger voor Joop Zoetemelk en Jan Janssen, de enige twee Nederlanders die ooit een grote ronde op hun naam schreven.

En net als in 2015 tijdens de Vuelta ging het ook nu mis in het zicht van de haven. Kruijswijk deed het eigenlijk vanaf het begin uitstekend in deze Giro. In de schaduw van Dumoulin reed hij een goede tijdrit in Apeldoorn en terwijl laatstgenoemde terecht alle aandacht kreeg in zijn roze trui koerste Kruijswijk nèt achter Vincenzo Nibali maar vóór de andere toppers zoals Valverde en Landa. Ik denk dat onze landgenoot het prima vond dat hij dankzij Dumoulin een beetje in de schaduw reed. Eerder verontschuldigde ik me al bij u, beste lezer, dat ik niet in de gaten had dat Kruiswijk het zo goed deed.

Kennelijk was ik niet de enige want ook de internationale media zagen hem over het hoofd. Maar de renner van Lotto-Jumbo reed heel constant en terwijl de roze trui na het afstappen van Dumoulin steeds een andere tijdelijke eigenaar kreeg bleef Kruijswijk netjes in de top van het klassement. Met een heel klein voorsprongetje op Nibali en Valverde. Landa was toen al ziek naar huis.

Het roze verdedigen.

Door een uitstekende etappe te rijden kon Kruijswijk zich aan het eind van de 14^e rit voor het eerst in het roze hijsen. Samen met de Colombiaan Chaves hield hij Nibali op afstand. Op die dag verloor de Italiaan 37 seconden; Valverde maar liefst zo’n drie minuten.

Vanaf dat moment was het verdedigen geblazen. Samen met zijn ploeggenoten was Kruijswijk bedacht op alle aanvallen op zijn leiderspositie en dat ging lang goed. Hij reed dag na dag in het leiderstricot en zoals gezegd bereidde Nederland zich al voor op een feestje voor rondewinaar Kruijswijk. Een paar dagen voor het einde roept zijn maatje Bram Tankink dat ‘Steven de Giro al heeft gewonnen’.

Van de roze wolk in de sneeuw.

Maar in de negentiende etappe op 27 mei ging het mis. Aanvankelijk kon Kruijswijk de aanvallen van Chaves gemakkellijk afslaan en hij zag zelfs kans om vlak voor de top van de Colle dell’Agnello nog even een tandje bij te zetten. Moest dat? Of wilde hij even laten zien wie de beste was? Ik weet het niet. Kruijswijk zelf is de enige die het (misschien) weet. Als hij samen met Chaves en Nibali boven komt ziet hij dat de Italiaan er vandoor wil. Natuurlijk moet hij mee. Maar dan neemt hij de bocht te ruim en terwijl hij de sneeuwrand raakt gaat hij over de kop. Kijk maar eens naar deze video:

Fiets behoorlijk kapot. Kruijswijk zelf was door de adrenaline van dat moment niet erg van slag. Hij reed door maar begreep dat hij vanaf dat moment alleen fietste. De Giro was verloren. Of niet? Hij stond na de finish nog derde in het klassement en had dus nog hoop op het podium. Maar ’s avonds bleek de pijn toch te hevig. Breukje in een rib, pijnlijke voet en vooral enorm balen. Toch ging Kruijswijk weer van start de volgende dagen en hij knokte tot het einde voor die derde plek. Maar op de voorlaatste dag deed Nibali met succes een greep naar de macht en nam Valverde in zijn kielzog mee. Valverde dus op het podium en Kruijswijk er af.

Jammer. Steven Kruijswijk en zijn fans vallen van hun roze wolk in de sneeuw en missen dus op een haar na hun feestje. Maar de feiten zijn dat in deze editie van de Giro d’Italia elf dagen lang een Nederlander in de roze trui heeft gefietst. Laten we dat maar in herinnering houden als de kater verdwenen is.