Broersen net niet op het podium.

Blessure breekt meerkampster toch nog op.

Tijdens de WK atletiek in Bejing gaat op dit moment natuurlijk de meeste media-aandacht naar Sifan Hassan en Dafne Schippers. Dat is begrijpelijk en waarschijnlijk terecht. Maar toch zijn er meer Nederlandse atleten en atletes die het hardstikke goed doen in hun sport. Eén daarvan is Nadine Broersen. De 25-jarige meerkampster, die is geboren in Hoorn, heeft op individuele nummers ook succes. Zo is zij in het bezit van het Nederlandse record hoogspringen sinds 2013. Het mooiste resultaat boekte ze met haar wereldtitel op de meerkamp bij indoorwedstrijden in Polen op 7 maart 2014. Een paar maanden later pakte ze ook nog eens zilver bij de zevenkamp tijdens de Europese kampioenschappen in Zürich.

Meerkamp.

Het zal ongetwijfeld zo zijn dat de meerkamp minder aansprekend en minder bekend is bij het grote publiek en dat atletes als Schippers en Hassan op de meer populaire onderdelen uitkomen, maar persoonlijk heb ik toch grote waardering voor atleten en atletes van de meerkamp. Ontstellend zwaar, enorm veelzijdig en u begrijpt zelf wel dat de hoeveelheid onderdelen ook een groter risico op blessures met zich meebrengt. Bovendien is de hersteltijd behoorlijk lang na een groot toernooi en dus doen de dames en heren meerkampers niet aan zoveel wedstrijden mee als de laatste maanden bijvoorbeeld Sifan Hassan en Dafne Schippers deden. Maar nogmaals: mijn waardering is er niet minder om.

Veelzijdig talent.

Na de verhuizing van het gezin Broersen naar het Brabantse Dongen begon Nadine op haar negende aan atletiek te doen. De leiding van de plaatselijke atletiekvereniging realiseerde zich al snel welk een veelzijdig talent zich aangemeld had. Als junior was ze al succesvol en op haar zestiende had ze een grotere prijzenkast nodig.

In 2009 kwam het eerste grote internationale succes. Tijdens de Europese kampioenschappen voor junioren in Novi Sad werd Broersen vijfde op de zevenkamp. Maar vanaf 2010 was het echt raak. Als beginnend senior atlete werd ze tweede bij de NK indoor op de meerkamp. Even later was ze de beste bij het hoogspringen, zowel binnen als buiten, en de Nederlandse atletiekwereld wist dat ze een enorm talent in huis had.

Broerse’s prestaties verbeterden zich alsmaar en vanaf het moment dat ze in het voorjaar van 2014 wereldkampioene werd op de indoor-vijfkamp in Polen begon de atlete (en natuurlijk haar fans) te denken aan wellicht een medaillekans tijdens de wereldkampioenschappen en hopelijk op de Spelen in Rio volgend jaar.

Blessure.

Maar zoals ik al meldde: een blessure ligt bij deze zware belastingen altijd op de loer. Tijdens de EK indoor in maart van dit jaar moest Broersen de vijfkamp staken. Een paar weken daarvoor had ze enkelblessure opgelopen bij het NK en ondanks haar goede vorm moest ze tijdens dat EK constateren dat het allemaal toch nog niet helemaal goed zat. De teleurstelling was enorm groot. Op tv zag je haar vechten tegen de tranen van woede en teleurstelling.

Zoiets is natuurlijk niet best voor een sportvrouw in de voorbereiding op een WK. Eerst moet je de pijn verbijten. Dan ben je nog weer een tijdje aan het revalideren en voordat je dan weer maximaal traint en je enkel durft te belasten ben je zo weer een paar maanden verder.

Je kunt dan ook rustig concluderen dat, toen Nadine Broersen naar het wereldkampioenschap in Peking afreisde, ze niet de voorbereiding had gehad zoals ze die voor zichzelf gewenst had.

Loopnummers.

Vooral de loopnummers bleken achteraf de zwakke plek. Waarschijnlijk had ze door het revalideren toch net niet genoeg inhoud opgebouwd om op de 200 en de 800 meter haar 100% niveau te kunnen halen. En op een wereldkampioenschap is 99% gewoon niet genoeg. Vooral haar falen op de 200 meter tijdens de eerste dag van de meerkamp brak haar op en zorgde voor woede en frustratie toen ze aan het eind van haar toernooi genoegen moest nemen met volgens mij de meest naargeestige klassering die er bestaat: de vierde plaats. Nèt naast het podium. Nèt geen medaille. Aan het eind van haar afsluitende 800 kon ze haar derde plek niet veilig stellen omdat ze werkelijk helemaal kapot was. En dus was ze boos, teleurgesteld en verdrietig. Ze had zich goed in vorm gevoeld maar dat laatste procentje had ze nog net niet kunnen brengen.

Maar ik hoop en verwacht dat ze het allemaal van zich af zal kunnen zetten want Broersen is toch echt een superatlete. En die nare vierde plek brengt haar volgens mij wel in het perspectief van een podiumplaatsje tijdens de Spelen volgend jaar. Haar vechtersmentaliteit en haar veerkracht zullen er voor zorgen dat ze fris en vrolijk verder gaat. Ik reken op haar in Rio in 2016. Mèt medaille. Chapeau.

Kijk eens naar deze slow-motion van het verspringen: